New Odia Short Story Sundaripari Gunduchi Musha

Hi Everyone,

How are you doing. You can find other stories in our Odia Short Story portal.This story is a beautiful story “Everywhere you look today, the tide of protectionist sentiment is flowing You must love this story Enjoy this story and discuss it among your family and friends.  He do work & stay happy in their. Thank you.

ନଦୀ ପଠାରେ ଗୋଟିଏ ବଡ ବରଗଛ ଚାରିଆଡକୁ ତାର ଓହଳ ଲମ୍ବାଇ ବଢିଥାଏ । ତେଣୁ ବଡ ଆକାରର ଛାୟା ସୃଷ୍ଟି କରିଥାଏ ସେହି ଗଛଟି । ବହୁତ ପଥିକ ସେଠି ବିଶ୍ରାମ ନିଅନ୍ତି । ଗଛରେ ଚଢେଇ, ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷା, ସାପ, ଗୋଧି, ନେଉଳ ଇତ୍ୟାଦି ବସା କରିଥାନ୍ତି । ସେ ନଦୀ ପଠାର ନାଳତଳକୁ ଗୋଟିଏ ଦରିଦ୍ର ବସ୍ତି ରହିଥାଏ । ସେଠାରେ ବଡ ଦୁସ୍ଥ ଓ ଅସହାୟ ଭାବରେ ବାସ କରିଥାଏ ପ୍ରେମୀ ନାନୀ । ତା’ର ତ ପୁଅଝିଅ ବୋଲି କେହିବି ନଥିଲେ । ବୁଢା ସ୍ୱାମୀ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ଛାଡି ଶେଷରେ ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଯାଇଛି, ତାକୁ ବୟସ ପାଖାପାଖି ଷାଠିଏ ହେବ । କାମ କରିବାକୁ ସେ ବି ଅକ୍ଷମ । ଭିକ ମାଗିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସେ ଦୂରକୁ ମୋଟେ ଯାଇପାରେନି । ସେ ବସ୍ତିର ଲୋକମାନେ ଦୂରକୁ ଯାଇ କାମ କରି ଯାହା ଆଣନ୍ତି, ସେଥିରେ ତ ସେମାନଙ୍କ ଗୁଜୁରାଣ ମେଂଟିବା ଭାରି କଷ୍ଟ । ତେଣୁ ସେ ପ୍ରେମୀନାନୀର ଦୁଃଖ କିଏ ବା ହରଣ କରିପାରିବ ।

ସବୁଦିନେ ସେ ପ୍ରେମୀ ନାନୀ ନଈରେ ଗାଧୋଇ ବରଗଛ ମୂଳେ ପାଣିଦେଇ କହେ –

”ବକ୍ଷ ଦେବତା ହେ ବକ୍ଷ ଦେବତା

ଜାଣି ପାରୁଥିବୁ ମୋର ଅବସ୍ଥା ।

ନାହିଁ ପିଲାପିଲି ନାହିଁ ଗେରସ୍ତ ।

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ବୟସେ ଲାଗଇ ବ୍ୟସ୍ତ

ଦାନା କନା କାହୁଁ ପାଇବି ମୁହିଁ

ପୁଅ ବୋଲି ଭାବି ପାରୁଛି କହି ।”

ଏତିକି କହି ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛି ପ୍ରେମୀ ନାନୀ ତା’ଘରକୁ ଆସେ । ଯାହା ହାଣ୍ଡିରେ ପେଜପାଣି ରଖିଥାଏ, ତାକୁ ଖାଇସାରି ବାହାରେ ଟିକେ ଗୁମ୍ ମାରି ସେ ବସେ । ସେହି ସମୟରେ ବହୁତ ଘଟଣା ତା ଆଖିଆଗରେ ନାଚିଯାଏ । କେତେ ଦିନ ଆଉ ସେ ଏମିତି ହଇରାଣ ହୋଇ ଚଳିବ? ବରଗଛ ମୂଳରେ ଥଣ୍ଡା ଛାଇରେ ବସି ସେ ପ୍ରେମୀନାନୀ ତା ଆଖିରୁ ଲୁହ ଗଡାଇ ତା ଦେହର ଦୁର୍ବଳତାକୁ ଖାଲି ନିନ୍ଦା କରେ । ଅଳସୁଆ ନ ହେଲେ ବି ଖଟିବାକୁ ତା ଶରୀରରେ ଏବେ ଆଦୌ ଶକ୍ତି ନାହିଁ । କ’ଣ ବା ସେ କରିପାରିବ?

ଗଛ ଉପରେ ଗୋଟିଏ ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷି ବସି ପ୍ରେମୀନାନୀର ସବୁ ଦୁଃଖକୁ ଠିକ୍ ବୁଝିପାରେ । ବୁଢୀ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଗଡିବା ଦେଖି ସେ ମୂଷି ଭାବିଲା, ନିଶ୍ଚୟ କିଛି ସାହଯ୍ୟ କରିବା ଏଇ ପ୍ରେମୀନାନୀଙ୍କୁ ।

ସେହି ଗୁଣ୍ଡୁଚିମୂଷିଟି ଅସାଧାରଣ ଗୁଣର ଅଧିକାରୀ ଥିଲା । ଦିନେ ସଂନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ପରୀମାନଙ୍କ ଗହଣରେ ସୁନ୍ଦରୀ ପରୀଟିଏ ଘୂରି ବୁଲୁଥିଲା । ଏହି ସମୟରେ ସେହି ସୁନ୍ଦରୀପରୀଟି ନଦୀପଠାର ସେ ବରଗଛଟି ଦେଖି ଅତିବ ଖୁସି ହୋଇଗଲା । ତାପରେ ସେ ପରୀ ନିଜ ଶକ୍ତି ବଳରେ ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷା ରୂପ ଧାରଣ କରି ସେହିଠାରେ ଅତି ଶାନ୍ତିରେ ବାସ କରିଲା । ଏଣେ ଅନ୍ୟ ପରୀମାନେ ତାକୁ ନ ପାଇ, କିମ୍ବା ପାଇବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା ନ କରି ନିଜ ରାଜ୍ୟକୁ ଫେରିଗଲେ ।

ସେହି ଦିନଠାରୁ ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ପରୀଟି ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷା ରୂପରେ ଅନ୍ୟ ଗୁଣ୍ଡୁଚି ସହ ଖେଳେ, ଗୀତ ବୋଲି ନାଚେ । ପ୍ରେମୀନାନୀର ଦୁଃଖରେ ସେ ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷିଟି ଯେପରି ମ୍ରିୟମାଣ ହୋଇ ପଡିଲା । ତେଣୁ ସେ ଗୋଟିଏ ଡାଲାରେ ଚାଉଳ, ଡାଲି ଓ ପନିପରିବା ଇତ୍ୟାଦି ନେଇ ପାହାନ୍ତା ରାତିରେ ସେ ପ୍ରେମୀନାନୀର ଦ୍ୱାର ମୁହଁରେ ରଖି ଦେଇ ଆସିଲା । ସକାଳୁ ଉଠି ପ୍ରେମୀ ନାନୀ ଡାଲାଭର୍ତି ଡାଲି, ଚାଉଳ, ପନିପରିବାକୁ ଘରକୁ ନେଲା । ସେସବୁକୁ ରୋଷେଇ କରି ସେ ଟିକେ ଶାନ୍ତିରେ ଖାଇଲା ।

ଏହିପରି ପ୍ରତିଦିନ ଡାଲାଭର୍ତି ଖାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ପାଇ ସେ ପ୍ରେମୀନାନୀ ବେଶ୍ ଖୁସିହୁଏ । କିଏ ଏସବୁ ତାକୁ ଦେଉଛି ବୋଲି ସର୍ବଦା ଭାବିଥାଏ । ବରଗଛ ମୂଳରେ ପାଣି ସବୁଦିନେ ଦେଇ ବୃକ୍ଷଦେବତାଙ୍କୁ ସେ ଡାକେ । ବୋଧେ ବୃକ୍ଷ ଦେବତା ତା ମନ କଥା ଜାଣିପାରି ତାକୁ ଏସବୁ ଦେଇଛନ୍ତି ବୋଲି ସେ ଭାବେ ।

ବହୁଦିନ ଧରି ସେ ଏମିତି ଖାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ଭରା ଡାଲା ପାଇଥାଏ । ତେଣୁ ଖୁବ୍ ଶାନ୍ତିରେ ସେ ତା ଜୀବନ ଧାରଣ କରିଥାଏ । ତାଙ୍କ ପଡୋଶିନୀ ଶାନ୍ତି ଅପା ପ୍ରେମୀନାନୀଙ୍କୁ ଥରେ ସନ୍ଦେହରେ ପଚାରିଲେ, କେଉଁଠୁ କ’ଣ ଆଣୁଛ, ଭଲରେ ଖାଇ ତୁ ତୋ ଦେହ ସୁସ୍ଥ ରଖିଛୁ? ଏବେ ତୋରତ ଗୋଲ୍ଗାଲ୍ ଚେହେରା ହୋଇଯାଇଛି । ରାଣ ପକାଉଛି ସତ କୁହ । ପ୍ରେମୀନାନୀ ଉତ୍ତର ଦେଲେ ନାହିଁ । ଯେତେ ପଚାରିଲେ ବି ପ୍ରେମୀନାନୀ କହିଲେ ପଛରେ କହିବି । ଆଜି ମୋ ମନ ମୋଟେ ଭଲ ନାହିଁ ।

କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତି ଅପା ତ ମୋଟେ ଛାଡିବାର ଜନ୍ତୁ ନୁହେଁ । ତେଣୁ ସେ ମନେ ମନେ କହିଲେ –

ହଉ ହଉ ଲୋ ପ୍ରେମୀ ନାନୀ

କେଉଁଠୁ ଆଣି ତୁ ହେଉ ଧନୀ

ଆଜି ନ କହିଲେ ନିଶ୍ଚୟ କେବେ

କହିବୁ ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିଲି ଏବେ!

ପେମୀନାନୀ ତ ଅତି ସରଳ ପ୍ରକୃତିର । ଛନ୍ଦ କପଟ ସେ ତ ଆଦୌ କିଛି ଜାଣେ ନାହିଁ । ତାପରେ ମୁହଁ ଛିଂଚାଡି ଶାନ୍ତି ଅପା ସେଠୁ ଚାଲିଗଲା ।

ପ୍ରେମୀ ନାନୀ ସେହି ରାତିଟା ପୂର୍ଣ୍ଣଭାବରେ ଅନିଦ୍ରା ରହିଲା । ତା ଦୁଃଖରେ ଭାଗୀହୋଇ ତାକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଥିବା ସେହି ଅଦୃଶ୍ୟ ଶକ୍ତିର ଅନୁସନ୍ଧାନ ନିହାତି କରିବା ଦରକାର । ଏହିପରି ଭାବନା ତା’ ମୁଣ୍ଡକୁ ଖାଲି ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ କରିପକାଉଥାଏ ।

ସେତିକିବେଳେ ତାକୁ ଗୋଟିଏ ଆଲୋକ ଦେଖାଗଲା । ଏଣେ ରାତି ତ ବହୁତ ହୋଇଥାଏ । ସେଇ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ନୀଳ ଆଲୋକ ମାଳାରେ ହାତେ ଲମ୍ବର ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦରିଆ ପକ୍ଷଯୁକ୍ତ ଝିଅଟିଏ ଡାଲାଟିଏ ମୁଣ୍ଡାଇ ପ୍ରେମୀନାନୀ ଘରଆଡକୁ ଆସୁଥାଏ । ପ୍ରେମୀନାନୀ ହଠାତ୍ ତାକୁ ଦେଖି ଲମ୍ବ ହୋଇ ତଳେ ପଡିଗଲା । ତାପରେ ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା –

ତୁମେ ପରା ରାଣୀ ମୋ ଅନ୍ନ ଦାତା

କିଏ ଦିଏ ଘୂରି ନଥିଲା ମଥା ।

ଶାନ୍ତି ଅପା ମୋତେ ପଚାରୁଥିଲା

କହିପାରିଲିନି ନୀରବ ହେଲା ।

ରଖିଅଛି ରାଗ ମୋ ଉପରେ

ତୁହି ଦୟା ରଖିଅଛୁ ମୋଠାରେ ।

ଏସବୁ ଶୁଣି ସେହି କୁନି ପରୀଟି ଜାଣିପାରିଲା, ଶାନ୍ତି ଅପା ହିଂସା କରୁଛି । ତେଣୁ ସେ ପ୍ରେମୀ ନାନୀ ଉପରେ ରାଗୁଛି । ଏସମସ୍ତ ଜାଣିପାରି କୁନି ପରୀଟି ସେ ପ୍ରେମୀ ନାନୀକୁ କହିଲା, –

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ହେଉଅଛି ମଣିଷ ବଳ

ମୋ କଥା କହିଦେ ନୋହି ଦୁର୍ବଳ ।

ଯାହା ହେବ ମୁହିଁ ତୋ ପାଇଁ ଅଛି

ତୋ ଆଖି ଲୁହକୁ ଦେବି ମୁଁ ପୋଛି ।

ବୃକ୍ଷ ଦେବତାଙ୍କୁ କେତେ ତୁ ଡାକୁ,

ତରଳିଲି ତୋତେ ମୁଁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ।

ସେହିକ୍ଷଣି ହଠାତ୍ ଡାଲାଟି ଉଡିଯାଇ ସେ ପ୍ରେମୀନାନୀର ଦ୍ୱାର ମୁହଁରେ ରହିଗଲା । ତାପରେ ଏ ଛୋଟ ପରୀରାଣୀ ବି ସେଠାରୁ କୁଆଡେ ଉଭାଇଗଲା ।

ପ୍ରେମୀନାନୀ ଏସବୁ ଦେଖି ଠାକୁରଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରି କହୁଥାଏ –

”ଯାହାର କେହି ନାହିଁ, ତାହାର ଥାଏ କେହି

ମନର ଭାବକୁ ସିନା ଭଲରେ ବୁଝେ ସେହି ।”

ତାପରେ ସମୟାନୁକ୍ରମେ ସକାଳ ହେଲା । ପ୍ରେମୀନାନୀ ପାଖକୁ ଶାନ୍ତି ଅପା ଧାଇଁ ଆସିଲା ଅସଲ କଥାଟି କଣ ବୁଝିବା ପାଇଁ । ପ୍ରେମୀନାନୀ ସବୁ କଥା ଟିଖିନିଖି କରି କହିଦେଲା । ତେଣୁ ସେଦିନ ଶାନ୍ତି ଅପା ରାତିସାରା ନିଜ ଘରୁ ବାହାରି ପ୍ରେମୀନାନୀର ଦ୍ୱାର ମୁହଁରେ ଲୁଚି ବସିଲା କଣ ହେଉଛି ଦେଖିବା ପାଇଁ ।

ସେହିକ୍ଷଣି ହଠାତ୍ ଗୋଟିଏ ବାଘ ନୀଳ ଆଲୋକ ଭିତରେ ଆସି ଶାନ୍ତି ଅପାକୁ ମାଡି ବସିବା ପାଇଁ ଧାଇଁ ପଡିଲା ।

ଏସବୁ ଦେଖି ଶାନ୍ତି ଅପା ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ଚିତ୍କାର କଲା ଇଲୋ ପ୍ରେମୀନାନୀ କବାଟ ଖୋଲିଦେ । ଏ ବାଘ ମୋତେ ନିଶ୍ଚୟ ଖାଇଯିବ । ଏପରି ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ତା କବାଟ ଖୋଲି ପ୍ରେମୀନାନୀ ଯାହା ଦେଖିଲା, ସେଥିରେ ସେ ପୁରାପୁରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା । ହଠାତ୍ ସେ ବାଘଟି ବି କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଗଲା । ଏଣେ ସେ ପ୍ରେମୀନାନୀର ହାଣ୍ଡିଶାଳେ ଖାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ଭରା ଡାଲାଟି ବି ଶୂନ୍ୟରେ ଉଡି ଯାଇ ରହିଗଲା । ଏସବୁ ଦେଖି ଅଚାନକ ଶାନ୍ତି ଅପାର ମୁହଁଟି ଶୁଖିଗଲା । ଏବେ ସିଏ ତା ନିଜ ଭୁଲ୍ ଠିକ୍ ବୁଝିପାରିଲା । ଅତି ଲୋଭର ଫଳ ସେ ଏବେ ପାଇଗଲା । ଆଉ ଦିନେ କାହା ସୁଖ ଦେଖି ସେ କେବେବି ଧରସର ହେବ ନାହିଁ ବୋଲି ପ୍ରେମୀନାନୀ ଆଗରେ କହିଲା । ତାପରେ ସେ ଦୁହେଁ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ କିଛି ସମୟ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଲେ । ଶାନ୍ତି ଅପା ପ୍ରେମୀନାନୀକୁ କହିଲା, ମୋ ସୁନାନାନୀଟି ପରା, କାହା ଆଗରେ ତୁ ଏକଥା ଯମା କହିବୁନି । ମୋତେ ଭାରି ଲାଜ ଲାଗିବ । ମୁଁ ଆଉ ଘରୁ ବାହାରି ପାରିବି ନାହିଁ । ଏହା ଶୁଣି ସେ ପ୍ରେମୀନାନୀ ଟିକେ ହସି ଦେଇ କହିଥିଲା, ଛି, ଏକଥା କ’ଣ କେବେ କିଏ କାହାକୁ କହନ୍ତି । ଏଥର ତୁ ତୋ ଘରକୁ ଯାଆ ।

Comments

comments