ରାଇଜର ନାଁ ସପନପୁରୀ, ସେଠାକାର ରାଜାଙ୍କ ନାଁ ବିକ୍ରମଜିତ୍ । ସେ ଥିଲେ ବଡ ପରାକ୍ରମୀ ରାଜା । ତାଙ୍କ ରାଇଜଟା ବଣ ମୁଲକରେ ଭରା ଥିଲା । ରାଜା ବିକ୍ରମଜିତ୍ ଡେଙ୍ଗୁରାଦେଇ ଶିକାର କରିବା ଓ ଗଛ କାଟିବାକୁ ନିଷେଧ କରିଥିଲେ । ଫଳରେ ସେଠାକାର ବୃକ୍ଷଲତା ଓ ପଶୁ – ପକ୍ଷୀଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ଅବାଧରେ ବଢି ଚାଲିଥିଲା । ସେମାନଙ୍କ ସୁଖ ସଂସାର ଦେଖି ରାଜା ବି ବହୁତ ଖୁସି ହେଉଥିଲେ ।
ବିକ୍ରମଜିତ୍ଙ୍କ ଏକମାତ୍ର ପୁଅ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ । ସେ ଅତି ଅଲିଅଳରେ ବଢିଥିଲେ । ରାଣୀ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ ଜନ୍ମଦେଇ ଆର ପୁରକୁ ଚାଲି ଯାଇଥିଲେ । ତେଣୁ ମହାରାଜାଙ୍କୁ ଯୁବରାଜ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିଳାସବ୍ୟସନରେ ଭିତରେ ବୁଡାଇ ରଖିଥିଲେ । ରାଜକୁମାର ବଡ ହେଲାପରେ ଦିନେ ମହାରାଜ ତାଙ୍କୁ ପାଖକୁ ଡାକିଲେ । ତାଙ୍କୁ ଆଦର କରି କହିଲେ, ”ବାବୁରେ, ମୁଁ ତ ବୁଢା ହୋଇଗଲିଣି । ଶାସନ କରିବାକୁ ମଧ୍ୟ ଅପାରଗ ହେଲିଣି । ଏ ବୁଢା ବୟସରେ ରାଇଜ କଥା ବୁଝୁ ବୁଝୁ କେଉଁଠି ଯଦି କିଛି ତ୍ରୁଟି ରହିଯାଏ, ତେବେ ଜୀବନସାରା ପରିଶ୍ରମ କରି ଅର୍ଜନ କରିଥିବା ମୋର ସୁନାମ ଟିକକ କଳଙ୍କିତ ହେବ । ମୁଁ ଏବେ ତୀର୍ଥାଟନ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛି । ମୁଁ ଫେରିଆସିବାଯାଏଁ ତୁମେ ଏ ରାଜକାର୍ଯ୍ୟ ବୁଝୁଥାଅ । ତୀର୍ଥାଟନ ସାରି ଫେରିବା ପରେ ସମସ୍ତ ତୀର୍ଥସ୍ଥାନର ପବିତ୍ର ଜଳରେ ତୁମକୁ ରାଜସିଂହାସନରେ ଅଭିଷିକ୍ତ କରାଇବି । ତାପରେ ଯାଇ ତୁମକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରାଜ୍ୟଭାର ମୁଁ ଦେବି ।”
ଏଥୁଅନ୍ତେ ଦିନେ ଶୁଭବେଳା ଦେଖି ମହାରାଜ ବିକ୍ରମଜିତ୍ ତୀର୍ଥଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କଲେ । ସେ ଯିବାବେଳେ ତାଙ୍କ ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲେ, ”ଏ ରାଇଜର ସମସ୍ତ ସୁଖଶ୍ରୀ ହେଉଛି ବଣ ମୁଲକର ବନପରୀ । ସେ ଯେମିତି ହତଶ୍ରୀ ନହୁଏ । ଏକଥା ସବୁବେଳେ ତୁମକୁ ଭଲଭାବରେ ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଏହା ଭୁଲିଗଲେ ତୁମେ ଯେ ଏକୁଟିଆ ଦୁଃଖ ଭୋଗକରିବ ତାହା ନୁହେଁ, ବରଂ ରାଜ୍ୟବାସୀ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିବେ ।” ଏତିକି କହି ବିକ୍ରମଜିତ୍ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ ।
ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ତ ବଡ ଅଲିଅଳରେ ବଢିଥିଲେ । ତେଣୁ ସେ ବଡ କଳ୍ପନା ବିଳାସୀ ଥିଲେ । ସେ କେବଳ ଶୋଇ ଶୋଇ ସ୍ପପ୍ନ ଦେଖିବାକୁ ହିଁ ଭଲ ପାଉଥିଲେ । ମହାରାଜାଙ୍କ ବିଦାୟକାଳୀନ ଉପଦେଶ ତାଙ୍କୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭାବବିଭୋର କରିଥିଲା । ବନପରୀ, ଯାହା ଉପରେ ସମସ୍ତ ରାଜ୍ୟର ଶ୍ରୀ ନିର୍ଭର କରୁଛି ସେ କେମିତି ସୁନ୍ଦର ହୋଇଥିବ । ସେ ତାକୁ ଥରେ ହେଲେ କେମିତି ଦେଖନ୍ତେ ।
ଯୁବରାଜ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ତ ସେତେବେଳଯାଏଁ ଅବିବାହିତ ଥିଲେ । ତେଣୁ ସେ ମନେ ମନେ ବନପରୀକୁ ଭଲପାଇ ବସିଲେ । ତା’ ବିଷୟରେ କେତେ ନା କେତେ କଳ୍ପନା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଗଭୀର ନିଶୀଥରେ ନିଜ ହୃଦୟ ଭିତରେ ଯୁବରାଜ ଖାଲି ସେ ବନପରୀର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିଲେ ।
ଯୁବରାଜ ଦିନେ ଏକ, ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ସୁନ୍ଦରୀକୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଲେ । ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ଜଣକ କେବଳ ହସି ହସି ଯୁବରାଜଙ୍କୁ କହୁଥିଲା, ହେ ଯୁବରାଜ ! ତୁମକୁ ମୁଁ ଏକାନ୍ତ ଭାବରେ ବହୁତ ଭଲପାଏ । ମୁଁ ବି ତୁମର ହେବାକୁ ଚାହେଁ । ଏଣେ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ବି ତାଙ୍କୁ ଅପଲକ ନୟନରେ ଅନାଇ କହିଲେ, ହେ ସୁନ୍ଦରୀ ! ତୁମେ କିଏ? ମୋ’ ପାଖକୁ ଆସ । ଦୟାକରି ତୁମ ପରିଚୟ ଦିଅ । ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ଯୁବରାଜଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ଯାଇ ଟିକେ ହସିଦେଇ କହିଲା – ମୁଁ ହେଉଛି ବନପରୀ । ମୋତେ ପାଇବାକୁ ହେଲେ ତୁମକୁ ଅନେକ ସାଧନା କରିବାକୁ ହେବ । ମୁଁ ଯେଉଁଦିନ ଜାଣିବି ଯେ, ତୁମେ କେବଳ ମୋତେ ହିଁ ଭଲପାଅ, ସେହିଦିନ ହିଁ ମୁଁ ନିଜେ ଆସି ତୁମ ହାତରେ ଧରାଦେବି । କିନ୍ତୁ ତା’ ପୂର୍ବରୁ ମୋଟେ ନୁହେଁ । ଏହା କହି ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ଉଭେଇଗଲା । ସେହିଦିନଠାରୁ ସେ ବନପରୀର ଚିନ୍ତାରେ ଯୁବରାଜ ଦିନକୁ ଦିନ ଝଡିଗଲେ । ତାପରେ ତାଙ୍କୁ ଆଉ ନିଦ ହେଲାନାହିଁ କି ଭୋକ ମଧ୍ୟ ହେଲାନାହିଁ ।
ବୁଢୀ ମାଲୁଣୀଟି ଯୁବରାଜଙ୍କର ଏ ପ୍ରକାର ପରିବର୍ତ୍ତନକୁ ଭଲଭାବରେ ଲକ୍ଷ କରୁଥିଲା । ସେ ମାଲୁଣୀ ଦିନେ ସୁଯୋଗ ଉଣ୍ଡି ଯୁବରାଜଙ୍କ ଚିନ୍ତାର କାରଣ କ’ଣ ବୋଲି ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଲା । ତହୁଁ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ କହିଲେ – ସେ ଦିନେ ରାତିରେ ଏକ ସୁନ୍ଦରୀକୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଛନ୍ତି । ତା’ ନାଁ ବନପରୀ । ତାକୁ ସେ ଭଲପାଇ ବସିଛନ୍ତି । ତାକୁ ବିଭାହେବାକୁ ମଧ୍ୟ ଚାହାଁନ୍ତି । ଏହାକହି ସେ ଯୁବରାଜ ବନପରୀର ସୁନ୍ଦର ରୂପ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ଜଣକ ଯେମିତି ଚତୁରୀ ଠିକ୍ ସେମିତି କୁଟିଳା ବି ଥିଲା । ତା ଯୁବା ବୟସରେ ସେ ଲୁଚି ଲୁଚି ମହାମନ୍ତ୍ରୀ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ସହିତ ଅନୈତିକ ସଂପର୍କ ରଖିଥିଲା । ସେମାନଙ୍କ ଏପରି ଗୋପନ ସଂପର୍କ ଫଳରେ ସେ ମାଲୁଣୀର ଝିଅଟିଏ ବି ହୋଇଥିଲା । ସେ ଝିଅଟି ମଧ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଥିଲା । ମନ୍ତ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ତାକୁ କୌଣସି ଏକ ରାଜକୁମାର ସହିତ ବିବାହ ଦେବାକୁ ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇଥିଲେ । ତେଣୁ ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ତା ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ବିରୋଧରେ ରାଜାଙ୍କୁ କେବେ କିଛି ବି ଜଣାଇ ନଥିଲା ।
ଏଣେ ଏ ରାଜକୁମାରଙ୍କ ସ୍ୱପ୍ନବୃତାନ୍ତ ଶୁଣି ସେ ମାଲୁଣୀ ଖୁବ୍ ଖୁସି ହେଲା । ସେ ତାହାକୁ ଏକ ଉପଯୁକ୍ତ ସୁଯୋଗ ବୋଲି ଭାବିଲା । ତେଣୁ ସେ କପଟ ଆଚରଣ କରି କହିଲା – ହେ ଯୁବରାଜ ! ଆପଣଙ୍କୁ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଏହି ସବୁ କଥା କହିବି କହିବି ବୋଲି ଅନେକ ଦିନରୁ ଭାବି ହେଉଥିଲି । ଛୋଟ ମୁହଁରେ ବଡ କଥା ହେବବୋଲି ମୁଁ କିଛିବି କହିପାରୁ ନଥିଲି । ସେ ବନପରୀ ବେଳେବେଳେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସେ, ମୁଁ ତାକୁ ଫୁଲରେ ସଜେଇ ଦିଏ । ସେ ବି ଆପଣଙ୍କୁ ଭଲପାଏ, ଆପଣଙ୍କୁ ନପାଇଲେ ସେ ତା ଜୀବନ ହାରିଦେବ ବୋଲି କହୁଥିଲା ।
ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସେ ରାଜକୁମାର ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭାବବିହ୍ୱଳ ହୋଇ କହିଲେ – ସତେନା କ’ଣ? ମୋତେ ଥରେ ତା’ ସହିତ ଭେଟ କରାଇ ଦିଅନ୍ତ ନାହିଁ? ଏହା କହି ରାଜକୁମାର ନିଜ ମାଳଟିକୁ ସେ ମାଲୁଣୀବୁଢୀ ହାତରେ ଗୁଞ୍ଜିଦେଲେ । ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ଟିକେ ହସିଦେଲା । ବନପରୀକୁ ବୁଝି ତା’ ମତାମତ ଜଣାଇବି ବୋଲି ମଧ୍ୟ ସେ ବୁଢୀ କହିଲା । ତାପରେ ମାଲୁଣୀ ଅଭିବାଦନ କରି ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା । ମାଲୁଣୀର ଯିବା ବାଟକୁ ରାଜକୁମାର ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ଧ୍ୟାନରେ ଚାହିଁ ରହିଥିଲେ ।
ସେ ମାଲୁଣୀବୁଢୀଠାରୁ ସବୁକଥା ଶୁଣି ମନ୍ତ୍ରୀ କୁଟିଳସ୍ୱାମୀ ଖାଲି ଆନନ୍ଦ ସାଗରରେ ଭାସିଲେ । ସେ ଏଇ ସୁଯୋଗରେ କେମିତି ରାଜସିଂହାସନ ନିଜ ଅକ୍ତିଆରକୁ ଆଣିବେ ମନେ ମନେ ନାନା ଉପାୟ ପାଂଚିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ସେ ମନ୍ତ୍ରୀ ଅନେକ ଚିନ୍ତା କରି ବୁଢୀ ମାଲୁଣୀ କାନରେ ଗୋପନ ମନ୍ତ୍ର ଫୁଙ୍କିଲେ । ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ସେ ସବୁକଥା ଶୁଣି ମସ୍ତ ଖୁସିଟାଏ ହେଲା ।
ତହିଁ ଆରଦିନ ବୁଢୀ ମାଲୁଣୀ ଜଣେ ଚିତ୍ରକରକୁ ଡକାଇଲା । ତା’ ହାତରେ କିଛି ସୁନା ମୋହର ଗୁଞ୍ଜିଦେଇ ମାଲୁଣୀ ସେ ଚିତ୍ରକରକୁ କହିଲା – ଆରେ ଚିତ୍ରକରପୁଅ, ମୁଁ କହିବା ପ୍ରକାରେ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦରୀ ପରୀର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିଦେଲୁ । ତାହା ଯେମିତି ଆମ ଯୁବରାଜଙ୍କ ପସନ୍ଦ ହେବ । ତାପରେ ସେ ମାଲୁଣୀ ଯୁବରାଜଙ୍କ କହିବା ଅନୁଯାୟୀ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ବର୍ଣ୍ଣନା କଲା । ଚିତ୍ରକର ଅବିକଳ ନିଖୁଣ ଚିତ୍ରଟିଏ ଆଙ୍କି ଦେଲେ ସେ ମାଲୁଣୀ ତାକୁ ଅନେକ ପୁରସ୍କାର ଦେବବୋଲି ଲୋଭ ବି ଦେଖାଇଲା । ତାପରେ ସେ ଚିତ୍ରକର ହଁ ଭରି ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା ।
ଦୁଇଦିନ ପରେ ସେ ଚିତ୍ରଟି ଆଣି ଚିତ୍ର୍କର ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀକୁ ଦେଲା । ଚିତ୍ରପଟ ଦେଖି ସେ ମାଲୁଣୀ ବି ବହୁତ ଖୁସି ହେଲା । ଏପରିକି ସେ ତା ମନେ ମନେ ରାଣୀ ହେବାର ସ୍ୱପ୍ନ ମଧ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ଆଦୌ ଭୁଲିଲା ନାହିଁ । ତାପରେ ସେ ମାଲୁଣୀ ଚିତ୍ରକରକୁ ପୁରସ୍କାର ଦେଇ ତାକୁ ସେଠାରୁ ବିଦା କରିଦେଲା । ସେ ଚିତ୍ରଟି ନେଇ ମନ ଆନନ୍ଦରେ ମାଲୁଣୀ ଏବେ ସିଧା ଚାଲିଲା ଯୁବରାଜଙ୍କ ପାଖକୁ ।
ଯୁବରାଜ ତ ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କ ଉଦ୍ୟାନରେ ବୁଲୁଥିଲେ । ଏହି ସମୟରେ ମାଲୁଣୀ ଯାଇ ତାଙ୍କୁ ଅଭିବାଦନ ଜଣାଇଲା । ଚାଟୁକଥା କହି ସେ ମାଲୁଣୀ ଯୁବରାଜଙ୍କ ମନକୁ ଉଚ୍ଚାଟକଲା । ଚିତ୍ରଟି ମଧ୍ୟ ଦେଖାଇଲା । ଚିତ୍ରଟି ଦେଖି ଯୁବରାଜ ଏକ ପ୍ରକାର ଭାବ ବିହ୍ୱଳ ହୋଇପଡିଲେ । ଏମିତିକି ସେ ତାକୁ ପାଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବ୍ୟଗ୍ର ହେଲେ । ତେଣୁ ଯୁବରାଜ ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀକୁ ଅହେତୁକ ନେହୁରା ହୋଇ କହିଲେ – ଯେମିତି ବି ହେଉ ଏ ସୁନ୍ଦରୀ ସହିତ ସହିତ ମୋତେ ଥରେ ସାକ୍ଷାତ କରାଇ ଦିଅ । ମୁଁ ତା’ ବିନା ଆଉ ବଂଚିପାରିବି ନାହିଁ ।
ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ଦେଖିଲା ତା’ ଔଷଧ ଏବେ ଠିକ୍ କାମ କରିଛି । ତେଣୁ ସେ ମାଲୁଣୀ କହିଲା – ହେ ଯୁବରାଜ ! ଏ ସୁନ୍ଦରୀ ହେଉଛି ବନପରୀ । ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଆପଣଙ୍କ କଥା କହିଛି । ତାକୁ ଆପଣଙ୍କ ଚିତ୍ରଟିଏ ମଧ୍ୟ ଦେଇଛି । ସେ ଆପଣଙ୍କ ଚିତ୍ର ଦେଖି ହଠାତ୍ ତନ୍ମୟ ହୋଇଗଲା । ଘଡିଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ବନପରୀ ତା ଆଖି ପିଂଛୁଡି ପାରିଲା ନାହିଁ । ସେ ପାଗଳୀ ପ୍ରାୟ ହୋଇ ଆପଣଙ୍କ ଚିତ୍ରପଟକୁ ତା ଛାତିରେ ଜାକି ଧରିଲା । ଆପଣଙ୍କ ମୁହଁକୁ ନିଜ ହାତରେ ସେ ଅଣ୍ଡାଳିଲା । ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିହ୍ୱଳ ହୋଇ ସେ କହିଲା – ହେ ଯୁବରାଜ ! ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଆପଣଙ୍କୁ ଚାହେଁ । ଆପଣଙ୍କ ବିନା ମୁଁ ବି ଆଉ ଧୈର୍ଯ୍ୟଧରି ରହି ପାରୁ ନାହିଁ । ହେ ପ୍ରିୟତମ ! ସତରେ କ’ଣ ତୁମେ ଏ ଦାସୀକୁ ନିଜର କରିବ? ନିଜ ଚରଣ ତଳେ ଟିକେ ଆଶ୍ରୟ ଦେବ?
ବୁଢୀ ମାଲୁଣୀ ଆଉ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ହଠାତ୍ ଯୁବରାଜ କହିଉଠିଲେ – ସତରେ କ’ଣ ସେ ମୋ’ ଚିତ୍ର ଦେଖି ଏମିତି କହିଲା । ଆହା ସେ ବିଚାରୀ କି କଷ୍ଟ ପାଉ ନଥିବ । ହେ ପ୍ରିୟତମା ! ତୁମେ କେଉଁଠି ଅଛ? ଥରେ ଖାଲି ମୋତେ ଟିକେ ଦେଖାଦିଅ ।
ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ହଠାତ୍ ନିଜ କଣ୍ଠସ୍ୱର ବଦଳାଇ ଅତି ମାତ୍ରାରେ ମନଦୁଃଖ କରି କହିଲା – ହେ ଯୁବରାଜ ! ସେ ବନପରୀ କିଛି ସମୟ ପାଗଳିନୀପରି ଆପଣଙ୍କୁ ଝୁରିହେଲା ସତ କିନ୍ତୁ ତାପର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ନିଜକୁ ଟିକେ ସଂଯତ କରିନେଲା । ତାପରେ ସେ କହିଲା – ମୁଁ ଏମିତି ଭାବିବା ଆଦୌ ଠିକ୍ ହେଉ ନାହିଁ । ସେ ଯେତେହେଲେ ବି ଜଣେ ଯୁବରାଜ ! ତାଙ୍କୁ ପାଇବା ପାଇଁ ଏତେଟା ଆଶା କରିବା ଆଦୌ ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ସେ ଯଦି ମୋତେ ଭଲପାଉନଥିବେ, ଆଉକାହାର ଯଦି ସେ ହୋଇଥିବେ !
ତୁମେ କ’ଣ ମୋ ମନକଥା ସେ ବନପରୀକୁ ଜଣାଇଲ ନାହିଁ? ଯୁବରାଜ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ । ତାପରେ ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ପୁଣି ଅଭିନୟ କରି ବିନୀତ ହୋଇ କହିଲା – ହଁ ଯୁବରାଜ ! ଆପଣଙ୍କ ଭଲପାଇବା କଥା ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ମୁଁ ତାକୁ କହିଲି । ଆପଣ କେମିତି ତା’ କଥା ଅହରହ ଚିନ୍ତା କରି କରି ଦିନକୁ ଦିନ ଶୁଖି ଶୁଖି କଂଟା ହୋଇଗଲେଣି, ଖିଆପିଆ ବି ଛାଡି ଦେଲେଣି । ସୁନା ଦେହକୁ ଚୂନା କଲେଣି, ଏସବୁ ତ କହିଲି ଆଜ୍ଞା । ହେଲେ ସେ ବନପରୀ କ’ଣ କହିଲା- ନା…….. ।
କ’ଣ କହିଲା? ଅତି ଉତ୍କଣ୍ଠିତ ହୋଇ ଯୁବରାଜ ସେ ମାଲୁଣୀକୁ ପଚାରିଲେ । ତାପରେ ସେ ବୁଢୀ ମାଲୁଣୀ ପୁନଃ ଛଳନାକରି କହିଲା – ସେ ବନପରୀ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ଆଗ କାନ୍ଦି ପକାଇଲା । ତାପରେ ସେ କହିଲା, ଯୁବରାଜ ଯେତେ ଯାହା ହେଲେ ବି ଜଣେ ପୁରୁଷ ଜାତି, ସେମାନେ ପରା ଭଅଁର ପରି ଏ ଫୁଲରୁ ଉଡି ସେ ଫୁଲରେ ବସନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ କ’ଣ ସହଜରେ ଜାଣିହେବ । ତେବେ ଗୋଟିଏ ସର୍ତ୍ତରେ ।
ଏହା ଶୁଣି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଯୁବରାଜ ପଚାରିଲେ – ନୀରବ ରହିଲ କାହିଁକି? ତା’ ସର୍ତ୍ତ କ’ଣ? ସବୁକଥା ମୋତେ ଖୋଲି କରି କୁହ ।
ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ଯୁବରାଜଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ଯାଇ କହିଲା – ସେ ବନପରୀ କହିଛି, ଆପଣଙ୍କୁ ସେ ବି ନିବିଡ ଭାବରେ ଭଲପାଏ, ମାତ୍ର ବର୍ତ୍ତମାନ ଆପଣ ତ ରାଜାଙ୍କ ପ୍ରତିନିଧି ହୋଇ ରାଜ୍ୟ ଚଳାଉଛନ୍ତି । ଯିଏ ରାଜକାର୍ଯ୍ୟ ଚଳାଏ ତାକୁ ତ ପ୍ରଜାଙ୍କ ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର ହାନିଲାଭ ବୁଝିବାକୁ ହୋଇଥାଏ । ପଡୋଶୀ ରାଜ୍ୟ ଉପରେ ବି ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଦୃଷ୍ଟି ରଖିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ନିଜ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ କର୍ମନିଷ୍ଠା ପରୀକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଛଦ୍ମ ବେଶରେ ରାଜ୍ୟ ଭ୍ରମଣ କରିବାକୁ ମଧ୍ୟ ପଡେ । ଦୋଷୀମାନଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଦଣ୍ଡ ଦେବାପାଇଁ ବି ବିଚାରପତି ଆସନରେ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ବସିବାକୁ ହୁଏ । ଏସବୁ କାମ କରୁ କରୁ ତ ଆପଣଙ୍କର ଦିନ ରାତି ବିତିଯିବ । ତେବେତ ଆପଣ ମନଖୋଲି ଆଉ ସେ ବନପରୀ ସହିତ ଦି’ପଦ କଥା ହେବା ପାଇଁ ବି ସମୟ ପାଇବେ ନାହିଁ ।
ଯେଉଁମାନେ ଖାଂଟି ପ୍ରେମିକ ସେମାନେ କେବେବି ଜଣେ ଉତ୍ତମ ଶାସକ ହୋଇପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ ଠିକ୍ ଭାବରେ ନିଜ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ବି ପାଳନ କରିପାରି ନଥା’ନ୍ତି । ଆପଣଙ୍କ ଉପରେ ରାଜ୍ୟର ସମସ୍ତ ଭଲମନ୍ଦ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ଆପଣ ଯଦି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପରାୟଣ ନ ହୁଅନ୍ତି, ତେବେ ରାଜ୍ୟରେ ନିଶ୍ଚୟ ଅରାଜକତା ଦେଖା ଦେବ ।
ଯୁବରାଜ ସେ ବନପରୀ ପ୍ରତି ଏତେ ଆକୃଷ୍ଠ ହୋଇଥିଲେ ଯେ, ସେ ଆଉ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ବି ବିଳମ୍ବ ସହିପାରୁ ନଥିଲେ । ତେଣୁ ସେ କହିଲେ – ସତରେ କ’ଣ ଏ କଥା ସେ ବନପରୀ କହିଛି? ମୁଁ ସିନା ତାକୁ ଖାଲି ସୁନ୍ଦରୀ ବୋଲି ଭାବୁଥିଲି କିନ୍ତୁ ଏବେ ଜାଣୁଛି ଯେ ସେ ବୁଦ୍ଧିମତୀ ମଧ୍ୟ । ଜଣେ ରାଣୀ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ବିଷୟରେ ଏତେ କଥା ଜାଣି ନଥିବେ । ଯେମିତିବି ହେଉ ମୋତେ ସେ ବନପରୀ ମିଳିବା ନିହାତି ଦରକାର । ମୁଁ ବନପରୀ ବିନା ଆଉ ବଂଚିପାରିବି ନାହିଁ । ସେ ବନପରୀ ମିଳିଗଲେ ମୋତେ ସବୁ କିଛି ମିଳିଯିବ । ତା’ ତୁଳନାରେ ଏ ରାଜ୍ୟ ତ କିଛି ବି ନୁହେଁ ।
ଏହା ଶୁଣି ସେ ମାଲୁଣୀ କହିଲା – ହେ ଯୁବରାଜ । ଆପଣ ଏ କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି? ମହାରାଜ ଯିବାବେଳେ ଆପଣଙ୍କୁ ହିଁ ଏ ରାଜ୍ୟର ସମସ୍ତ ଭାର ପରା ଅର୍ପଣ କରି ଯାଇଛନ୍ତି । ପିତାଙ୍କ ଆଦେଶ ଅମାନ୍ୟ କଲେ ଆପଣ ନର୍କଗାମୀ ହେବେ ଯେ ! ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ଲୁଣ ଖାଉଛି । ତେଣୁ ଆପଣଙ୍କ ଗୁଣ ଗାଇବା ହେଉଛି ମୋର ପରମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ମୋର ଧୃଷ୍ଠତା ପାଇଁ ମୋତେ କ୍ଷମା କରନ୍ତୁ । ହେ ଯୁବରାଜ ! ମୋ’ ଆଖିଆଗରେ ଆପଣଙ୍କର ଅଧଃପତନ ଘଟିବ, ଏହା ତ ମୁଁ ଆଦୌ ସହିପାରିବି ନାହିଁ ।
ସେତେବେଳେ ଯୁବରାଜ ତ ସେ ବନପରୀ ଲାଗି ଏକପ୍ରକାର ପାଗଳ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ । ତେଣୁ ସେ କହିଲେ – ତୁମ କଥାରୁ ଯାହା ପ୍ରତ୍ୟୟ ହେଉଛି, ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟ ମୋର ଶୁଭକାଂକ୍ଷୀ ଅଟ । ଏ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଏକମାତ୍ର ତୁମେ ହିଁ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କର । ମୋତେ ଏବେ କ’ଣ କରିବାକୁ ହେବ କୁହ? ମୁଁ କି ଉପାୟ ଅବଲମ୍ବନ କଲେ ପିତାଙ୍କ ଆଦେଶ ପାଳନ କରିପାରିବି? ଏବଂ ସେ ବନପରୀକୁ ମଧ୍ୟ ପାଇପାରିବି?
ଏହା ଶୁଣି ସେ ବୁଢୀମାଲୁଣୀ ଟିକେ ଚିନ୍ତା କଲାଭଳି ଅଭିନୟ କରି କହିଲା – ହେ ଯୁବରାଜ ! ଛୋଟ ମୁହଁରେ ବଡକଥା । କ୍ଷମା କରିବେ । ଆପଣ ଯଦି ଏ ରାଜ୍ୟ ଶାସନ ଭାର ଆଉ କାହା ଉପରେ ନ୍ୟସ୍ତ କରନ୍ତେ ତେବେ ଆପଣଙ୍କର ଆଉ କିଛି ବି ଚିନ୍ତା ରହନ୍ତା ନାହିଁ । ତାହେଲେ ଯାଇ ଆପଣ ସେ ବନପରୀ ସହିତ ଅବାଧରେ ମିଳାମିଶା କରିବାକୁ ସବୁବେଳେ ସମୟ ପାଆନ୍ତେ ।
ଏହା ଶୁଣି ଯୁବରାଜ ପଚାରିଲେ – ମୋତେ ଏ କାମରେ କିଏ ସାହାଯ୍ୟ କରିପାରିବ ମୁଁ ତ କାଇଁ କିଛି ଭାବିପାରୁ ନାହିଁ । ତୁମେ କୁହ, କାହାକୁ ଏତେବଡ ଗୁରୁ ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଲେ ଚଳିବ । ତହୁଁ ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ଟିକେ ଛଳନାକରି କହିଲା – ଏ କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି ଯୁବରାଜ । ଯେତେ ଯାହା ହେଲେ ବି ମୁଁ ମାଇପି ଲୋକ । ବୁଦ୍ଧି ବୃତି ତ ମୋର କିଛି ବି ନାହିଁ । ଫୁଲ ବିକିବା ହିଁ ହେଉଛି ମୋର ଏକମାତ୍ର ପେଷା । ରାଜ୍ୟ ଶାସନ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କ’ଣ ମୋର କିଛି ଧାରଣା ଅଛି?
ସେହିସମୟରେ ଯୁବରାଜ ମାଲୁଣୀର ବାକ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ ନଦେଇ କହିଲେ – ତେବେ ଆଉ ବିଳମ୍ବ କରନାହିଁ । ଏ ବିଷୟରେ ମୋତେ କିଏ ସାହାଯ୍ୟ କରିପାରିବ କୁହ?
ଏହା ଶୁଣି ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ଉତ୍ତର ଦେଲା – ମୁଁ ଭାବୁଛି, ଆପଣ ତ ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆମ ରାଜ୍ୟର ରାଜା ହେବେ । ଆଉ ସେ ବନପରୀ ରାଣୀ ହେବ । ରାଜା ମହାରାଜମାନେ ବିପଦ ଆପଦ ସମୟରେ ନିଜ ରାଣୀଙ୍କ ପରାମର୍ଶ ନେଇଥାନ୍ତି । ଏ ବିଷୟରେ ବନପରୀର ମତ ଲୋଡିଲେ କ୍ଷତି କ’ଣ? ଏପରି କଲେ ତ ଆମେ ଆଉ ଠକିବା ନାହିଁ, ବରଂ ଆମର ଲାଭ ହେବ ।
ତହୁଁ ସେ ଯୁବରାଜ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲେ – ତାହା କିପରି? ମାଲୁଣୀ କହିଲା – ବନପରୀର ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଅଛି, ରାଜ୍ୟର ରାଣୀ ହିସାବରେ ଯେତିକି ବୁଦ୍ଧି ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ ସେତିକି ଅଛି କି ନାହିଁ ତାହା ଆମେ ଜାଣିବା କେମିତି? ଆମର ଏହି ସମସ୍ୟାକୁ ସେ ଯଦି ଉପଯୁକ୍ତ ଭାବରେ ସମାଧାନ କରିଦେଇ ପାରିବ ତେବେ ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆପଣ ନିଦ୍ୱର୍ନ୍ଦରେ ରାଜ୍ୟ ଚଳାଇ ପାରିବେ । ଆପଣ ଜାଣନ୍ତି ଏଇ ସୁନ୍ଦର ରୂପ ପାଇଁ ଯୁଗେ ଯୁଗେ କଳି ଲାଗିଛି, ଲଢେଇ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି । ଯିଏ ସୁନ୍ଦରୀ ସେ ତା’ ନିଜ ବୁଦ୍ଧିବଳରେ ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରେ । ନିଜ ସ୍ୱାମୀ ଓ ରାଜ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ସେ ରକ୍ଷା କରିଥାଏ । ସତୀ ସାବିତ୍ରୀ, ଦମୟନ୍ତୀ ଓ ସୀତା ପରା ଏହିପରି ଜଣେ ଜଣେ ଥିଲେ ।
ଏହା ଶୁଣି ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ଉତ୍ତରଦେଲେ – ତୁମେ ଠିକ୍ କହିଛ । ଏପରି କରିବାଦ୍ୱାରା ଆମର ଆଉ କ’ଣ ଲାଭ ହୋଇପାରେ? ତହୁଁ ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ କହିଲା – ସେ ବନପରୀ ତ ଆପଣଙ୍କ ଧର୍ମପତ୍ନୀ ହେବ । ତା ସହିତ ରାଜ୍ୟର ରାଣୀ ମଧ୍ୟ ହେବ । କୌଣସି ପତ୍ନୀ କେବେ ବି ତା’ ସ୍ୱାମୀର କିଛି ବି ଅମଙ୍ଗଳ ଚିନ୍ତା କରିପାରେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ମୁଁ ଭାବୁଛି ସେ ବନପରୀ ହିଁ ଏ ଦିଗରେ ଆପଣଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚୟ ସୁଚିନ୍ତିତ ମତାମତ ଦେବ । ତା’ଠାରୁ ଆଉ ଅଧିକ ମଙ୍ଗଳକାଂକ୍ଷୀ ଆପଣଙ୍କର ଏଠାରେ କିଏ ଅଛିକି?
ଯୁବରାଜ କହିଲେ – ତୁମ କଥା ମୋତେ ଅମୃତ ଭଳି ଲାଗୁଛି । ତୁମେ ସେ ବନପରୀର ମତାମତ ମୋତେ ଯଥାଶୀଘ୍ର ଜଣାଅ । ଯୁବରାଜଙ୍କର ଏ ପ୍ରକାର ଆଦେଶ ଶୁଣି ସେ ମାଲୁଣୀବୁଢୀ କହିଲା – ମୁଁ ତାକୁ ପଚାରିଥିଲି । ସେ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ ପର୍ଦ୍ଦା ଆଢୁଆଳରେ ରହି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାକୁ ଚାହେଁ ।
ଏହା ଶୁଣି ସେ ଯୁବରାଜ ପୁଣି ପଚାରିଲେ ପର୍ଦ୍ଦା ଆଢୁଆଳରେ କାହିଁକି?
ତହୁଁ ସେ ମାଲୁଣୀ ହସି ହସି କହିଲା – ସେ ଆପଣଙ୍କ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ ସିନା ମୁଗ୍ଧ ହୋଇଛି, କିନ୍ତୁ ସେ ଆପଣଙ୍କ ଗୁଣ ମୁଗ୍ଧ ହେବାକୁ ଚାହେଁ । ସେ ଯେତେବେଳେ ଅନୁଭବ କରିବ ଯେ, ଆପଣ ତା’ ହୃଦୟକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଜୟ କରି ସାରିଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଯାଇ ସେ ସମସ୍ତ ପର୍ଦ୍ଦା ଛିଣ୍ଡାଇ ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଦୌଡି ଆସିବ । ଆପଣଙ୍କ ଆଖିରେ ସେ ତା ଆଖି ମିଳାଇବ ।
ଏପରି କଥା ଶୁଣି ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ହସି କହିଲେ – ଯଦି ଏପରି କଥା ତେବେ ଶୀଘ୍ର ବ୍ୟବସ୍ଥା କର । ଆଉ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ବି ବିଳମ୍ବ କରନାହିଁ ।
ଏହା ଶୁଣି ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ଟିକେ ହସିଦେଇ ଆଞ୍ଜାକହି ଖୁସି ମନରେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା ।
ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ କହିବା ଅନୁସାରେ ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ସବୁ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଦେଲା । ନିଘଂଚ ଜଙ୍ଗଲ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ସ୍ୱଚ୍ଛ ପର୍ଦ୍ଦା ଟଙ୍ଗା ଯାଇଥିଲା । ତା ପଛରେ ନିଜକୁ ଅତି ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ସଜାଇ ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀର ଝିଅ ବସିଥିଲା । ସେ ଦେଖିବାକୁ କୌଣସି ରାଜଜେମାଙ୍କ ଠାରୁ ଅସୁନ୍ଦର ନଥିଲା ।
ଏଣେ ଏ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ତା ସାଥିରେ ନେଇ ସେଠାରେ ପହଁଚିଲା । ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ଯଥା ସ୍ଥାନରେ ବସାଇଦେଇ ମାଲୁଣୀ ସେ ଗଛ ଆଢୁ ଆଳକୁ ଚାଲିଗଲା । ପର୍ଦ୍ଦା ଆଢୁ ଆଳରୁ ମିଛିମିଛିକା ବନପରୀର ରୂପଶ୍ରୀ ଫୁଟି ଉଠିଥିଲା । ତା’ ମୁଖଶ୍ରୀ ଦେଖିବାକୁ ଯୁବରାଜ ଅଧୀର ହେଲେ ସତ କିନ୍ତୁ ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ମଧ୍ୟରେ ନିଜକୁ ସମ୍ବରଣ କରିନେଲେ । ତାପରେ ଯୁବରାଜ ନିଜ ତରଫରୁ ଆଗ ମୁହଁ ଖୋଲିଲେ । କହିଲେ – ହେ ସୁନ୍ଦରୀ ବନପରୀ ! ତୁମକୁ ତ କୌଣସି କଥା ଅଜଣା ନାହିଁ । ମୁଁ ତୁମକୁ ହିଁ ଏକାନ୍ତ ଭାବରେ ନିଜର କରିବାକୁ ଚାହେଁ । ସେଥିଲାଗି ତୁମେ ଟିକେ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କର । ତୁମ ବିନା ମୋ ପକ୍ଷରେ ବଂଚିବା ପୁରାପୁରି ଅସମ୍ଭବ ହୋଇପଡିଲାଣି ।
ତହୁଁ ସେ ଛଦ୍ମବେଶିନୀ ମାଲୁଣୀ କନ୍ୟା ତା’ ବୀଣା ଜିଣା କଣ୍ଠରେ କହିଲା –
”ପୁରୁଷ ଜାତିଟା ଭଅଁର
ତାକୁ ପରତେ ନାହିଁ
ଏ ଫୁଲରୁ ଉଡି ସେ ଫୁଲେ
ନିତି ବସନ୍ତି ଯାଇ
ସରିଗଲେ ମଧୁ ଫୁଲରୁ
ଉଡି ଯାଆନ୍ତି ସିଏ
ଜାଣିବି କିପରି ସେମିତି
ତୁମ ଚରିତ୍ର ନୁହେଁ?”
ଏହା ଶୁଣି ସେ ଯୁବରାଜ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ଉତ୍ତର ଦେଲେ –
”ଆନପରି ନୁହେଁ ସୁନ୍ଦରୀ
ତୁମେ ପରଖି ପାର
ତୁମ ବିନା ମୋତେ ଲାଗଇ
ଚାରିଆଡ ଅନ୍ଧାର
ମୋ’ ଜୀବନଠାରୁ ତୁମକୁ
ପାଏ ଅଧିକ ଭଲ
ଲୋଡାନାହିଁ ରାଜ ସମ୍ପଦ
ହେଲେ ମୋ ଗଳାମାଳ ।”
ଏହା ଶୁଣି ସେ ମାଲୁଣୀର ଝିଅ ଉପଦେଶ ଦେବା ଭଙ୍ଗୀରେ ପୁଣି କହିଲା –
”ପିତୃବାକ୍ୟ ଯିଏ ପାଳନ
କରେ ନାହିଁ ସାଦରେ
ନିନ୍ଦା-ଅପବାଦ-କଷଣ
ତାକୁ ମିଳେ ସତ୍ତ୍ଵରେ
ବିପରୀତ ବାଣୀ କିପରି
କୁହ ସୁଜନ ହୋଇ
ଛାରଖାର ହେଲେ ରାଇଜ
ସୁଖ ମିଳେକି କାହିଁ?”
ଏସବୁ ଶୁଣି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଉତ୍କଣ୍ଠାର ସହିତ ଯୁବରାଜ କହିପକାଇଲେ –
”ସେଥିପାଇଁ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ
କର ହେ ବନପରୀ
ପିତୃ ବାକ୍ୟ ପାଳି ତୁମକୁ
ମୁଁ ପାଇବି କିପରି?”
ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସେ ମାଲୁଣୀର ଝିଅ କିଛି ସମୟ ନୀରବ ରହିଲା । ତାପରେ ସେ ଚିନ୍ତା କଲାଭଳି ଭାବ ପ୍ରକଟ କଲା । ତତ୍ପରେ ସେ ଗମ୍ଭୀର ଅଥଚ ବିନୟ ହୋଇ କହିଲା –
”ରାଜା ସିନା ଖାଲି ଥାଆନ୍ତି
ସିଂହାସନରେ ବସି
ସବୁକାମ ପରି କରନ୍ତି
ମନ୍ତ୍ରୀ ସକଳେ ମିଶି
ଯଦି ମୋତେ ଭଲ ପାଉଛ
ଏତେ ହେ ଯୁବରାଜ
ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ହାତେ ଅରପି
ଦିଅ ସାରା ରାଇଜ
ଗଢି ଦିଅ ଏକ ସୁରମ୍ୟ
ଅଟ୍ଟାଳିକା ଏଠାରେ
ନିତି ଆମେ ଏଠି ମିଶିବା
ବିନା ବାଧା ବିଘ୍ନରେ ।”
ସେହି ସମୟରେ ସେ ଛଦ୍ମବେଶିନୀ ମାଲୁଣୀ କନ୍ୟା କଥା ଯୁବରାଜଙ୍କ ମନକୁ ବେଶ୍ ପାଇଲା । ତେଣୁ ସେ ଖୁସି ହୋଇ ସେଠାରୁ ଫେରିଆସିଲେ । ମହାମନ୍ତ୍ରୀ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ତୁରନ୍ତ ଡକାଇଲେ । ସବୁକଥା କହି ତାଙ୍କ ହାତରେ ସେ ନିଜ ରାଜ୍ୟର ଶାସନଭାର ଅର୍ପଣ କଲେ । ତାପରେ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ଆଦେଶରେ ଜଙ୍ଗଲରୁ ବଡ ବଡ ଗଛ କଟାଗଲା । ସେଠାରେ ଯୁବରାଜଙ୍କ ପାଇଁ ନଅର ତୋଳା କାମ ଚାଲିଲା । ନଅର ତୋଳା କାମ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲେ ବନପରୀକୁ ବିବାହ କରି ଯୁବରାଜ ସେଠାରେ ଟିକେ ଆରାମ କରିବେ ।
କେମିତି ଶୀଘ୍ର ତାଙ୍କ ନଅର ତୋଳା କାମ ସରିବ ସେଥିନେଇ ଯୁବରାଜ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ଖାଲି ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଥାନ୍ତି । ତେଣୁ ସେ ବାରମ୍ବାର କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ଡାକି ତାଙ୍କୁ ଏ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ପଚାରୁଥାଆନ୍ତି । ସବୁବେଳେ ଖାଲି ସେ ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ଆଜି ସରିବ କାଲି ସରିବ ବୋଲି କହି ସମୟ ନେଉଥାନ୍ତି । ଏଣେ ସେ ବନପରୀ କଥା ଭାବି ଭାବି ଯୁବରାଜ କେବଳ ଅଧୀର ହୋଇପଡୁଥାନ୍ତି । ଏଣେ ସେ ରାଜ୍ୟରେ କ’ଣ ସବୁ ଘଟୁଛି ତାହା ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ମୋଟେ ଜଣା ପଡୁନଥାଏ ।
ସେପଟେ ମହାମନ୍ତ୍ରୀ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ପରାମର୍ଶରେ ସେନାପତି ଓ କଟୁଆଳ ସମସ୍ତେ ଏକ ହେଲେ । ସେମାନେ ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟର କୌଣସି ଖବର ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ଆଦୌ ଜଣାଇଲେ ନାହିଁ । ଏଣେ ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ପ୍ରତିଦିନ ବନପରୀକଥା କହି ଯୁବରାଜଙ୍କ ମନ ଉଚ୍ଚାଟ କରାଉଥାଏ ।
ଦିନେ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀ ଆସି ଯୁବରାଜ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ କହିଲେ, ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ନଅର ତୋଳା କାମ ସରିଯାଇଛି । ଆପଣ ଏବେ ସେଠାକୁ ବିଜେ କରିପାରନ୍ତି । ଏହା ଶୁଣି ଯୁବରାଜ ଆଉ କାଳ ବିଳମ୍ବ ନକରି ତୁରନ୍ତ ସେଠାକୁ ନିଜ ଘୋଡା ଛୁଟାଇଲେ । ଏତେବଡ ଜଙ୍ଗଲ ଯେ ଛାରଖାର ହୋଇଛି ତାହା ତାଙ୍କ ମାୟା ପଟଳ ବନ୍ଧା ଆଖିକୁ ମୋଟେ ଦିଶିଲା ନାହିଁ । ସେ ଯୁବରାଜ ଖାଲି ତାଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ନଅର ଦେଖି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଚକିତ ହେଲେ । ତାପରେ ସେ ତାଙ୍କ ମହାମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ କହିଲେ । କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀ ବି ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ନଅର ମଧ୍ୟରେ ଟିକେ ବୁଲାଇ ଆଣିଲେ । କେଉଁଠାରେ ସବୁ କି କି ବ୍ୟବସ୍ଥା କରାଯାଇଛି ତାହା ମଧ୍ୟ ମହାମନ୍ତ୍ରୀ ବୁଝାଇଦେଲେ ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ।
କିଛି ସମୟ ପରେ ସେନାପତି କେତେଜଣ ସୈନ୍ୟଙ୍କୁ ଧରି ସେଠାରେ ପହଁଚିଲେ । ତାପରେ ସେ ସେନାପତି ଜଣକ ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ତୁରନ୍ତ ବନ୍ଦୀ କରିବା ପାଇଁ ଆଦେଶ ଦେଲେ । ଯୁବରାଜ ଏକଥା ଶୁଣି ହଠାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗରୁ ଖସିପଡିଲା ପରି ଅନୁଭବ କଲେ । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତାଙ୍କର ଆଉ କିଛି ବି କରିବାର ନଥିଲା । ନିରସ୍ତ୍ର ଯୁବରାଜ ଶେଷରେ ବନ୍ଦୀ ହେଲେ ।
ଏସବୁ ଦେଖି ମହାମନ୍ତ୍ରୀ କେବଳ ଅଟହାସ୍ୟ କରି କହିଲେ, ବୁଝିଲ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ତୁମେ ଆଉ ଯୁବରାଜ ହୋଇ ରହିନାହଁ । ତୁମେ ଆଜିଠାରୁ ସାମାନ୍ୟ ଜଣେ ବନ୍ଦୀ । ଏଥର ତୁମେ ଏ ନଅର ଭିତରେ ଥିବା ରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀ ମଧ୍ୟରେ ରହିବ । ମୁଁ ହେଉଛି ଆଜିଠାରୁ ଏ ରାଜ୍ୟର ରାଜା । କିଛି ସମୟପରେ ମୋ ରାଜାଭିଷେକ ଦୃଶ୍ୟ ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟ ଦେଖିପାରିବ ।
ସତକୁ ସତ ସେଠାରେ ବଡ ଧୁମ୍ଧାମ୍ରେ ମହାମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ରାଜାଭିଷେକ ସମାହିତ ହେଲା । ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ ବାଧ୍ୟ କରାଯିବାରୁ ସେ ନିଜେ ରାଜମୁକୁଟ ନେଇ ମନ୍ତ୍ରୀ କୁଟୀଳ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ମସ୍ତକ ମଣ୍ଡନ କରାଇଲେ । ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କ ଆଖିରୁ ଖାଲି ଧାର ଧାର ହୋଇ ଲୁହ ବୋହିଯାଉଥାଏ । ତାପରେ ସେ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ତାଙ୍କ କଳ୍ପନା ଜଗତରୁ ବାସ୍ତବ ଜଗତକୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସି ଖୁବ୍ ବିନୟ ହୋଇ କହିଲେ, ହେ କୁଟୀଳ ସ୍ୱାମୀ ତୁମେ ମୋ ରାଜ୍ୟ ପଛେ ନିଅ, ସେଥିରେ ମୋର କିଛି ବି ଆପତି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ବନପରୀକୁ ମୋତେ ଦିଅ ।
ଏକଥା ଶୁଣି ମେଘ ଗର୍ଜନ ପରି ସେନାପତି ହଠାତ୍ ଗର୍ଜନ ଛାଡି କହିଲେ, ବନପରୀ? ବନପରୀ କାହିଁ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ । ତୁମେ ଯାହାକୁ ବନପରୀ ବୋଲି ଭାବୁଥିଲ, ସେ ହେଉଛି ଏହି ମହାମନ୍ତ୍ରୀମାନେ । ବର୍ତ୍ତମାନର ମହାରାଜା କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀଙ୍କ ଅଲିଅଳି ରାଜଜେମା । ସେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀର ଏକମାତ୍ର ଅବୈଧ ସନ୍ତାନ । ମୁଁ ତ ତାକୁ ହିଁ ପାଇବା ପାଇଁ ଅନେକ ଦିନରୁ ଝୁରି ହେଉଥିଲି । ଏହି ଦେଖ, ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ବିବାହ ମଣ୍ଡପ ସଜ୍ଜାଯାଇଛି । ସେଠାରେ ଆଜି ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କର ବିବାହ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନର ମହାରାଜା ହିଁ କନ୍ୟାଦାନ କରିବେ । ମୁଁ ହିଁ ହେଉଛି ତାଙ୍କର ଏକମାତ୍ର ଉପଯୁକ୍ତ ଜାମାତା । ତୁମେ ଏବେ କେବଳ ବନ୍ଦୀଶାଳାରେ ରହି ନିଜ ଲୁହ ଢାଳିବ । ଆଉ ଆମେ ଏଇ ସୁନ୍ଦର ନଅରରେ ରହି ସମସ୍ତ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ଭୋଗ କରିବୁ ।
ସେତେବେଳେ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ତ ଆଉକିଛି ଶୁଣିବା ଅବସ୍ଥାରେ ନଥିଲେ । ମୁଣ୍ଡ ବୁଲାଇଦେବାରୁ ସେ ହଠାତ୍ କଚାଡି ହୋଇ ପଡିଲେ । ତାପରେ ତାଙ୍କ ଅଚେତ ଶରୀରକୁ ବନ୍ଦୀ ଶାଳାକୁ ନିଆଗଲା ।
ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ ବିବାହ ମଣ୍ଡପରୁ ତୁରୀ ମହୁରୀ ବାଜି ଉଠିଲା ।
ଘୋର ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ସବର ପଲ୍ଲୀଟିଏ । ସବର ସର୍ଦ୍ଦାର ଦିନେ ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗସାଥିମାନଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲେ ଯେ, ଯାହା ଦେଖାଯାଉଛି ଏଠାରେ ଆମେ ଆଉ ସୁଖରେ ରହିପାରିବା ନାହିଁ । ଚାଲ ଏ ଯାଗା ଛାଡି ଆମେ ଅନ୍ୟ କୁଆଡେ ପଳାଇଯିବା ।
ସେତେବେଳେ ସେ ସବରମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଜଣେ ପଚାରିଲା କାହିଁକି ସର୍ଦ୍ଦାର? ଆମ ବାପଅଜା ଅମଳରୁ ତ ଆମେ ଏହିଠାରେ ରହି ଆସିଛୁ । ଏହାକୁ ଏବେ ଛାଡିବୁ କାହିଁକି? ଆମର କିଛି ଅସୁବିଧା ହେଉଛି, ଏ କଥା ତ କାଇଁ ମୁଁ ମୋଟେ ଜାଣି ପାରୁନାହିଁ ।
ଏପରି କଥା ଶୁଣି ସେ ସର୍ଦ୍ଦାର ହଠାତ୍ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇଗଲେ । ତାପରେ ସେ କହିଲେ, ତୁମ କଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସତ୍ୟ ନୁହେଁ । ଏବେ ଆମ ଗୁପ୍ତଚର ଆସି ଖବର ଦେଲା । ରାଜା ବିକ୍ରମଜିତ୍ ତ ତୀର୍ଥାଟନରେ ଯାଇଛନ୍ତି । ଏଣେ ଯୁବରାଜ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀ କରି ମହାମନ୍ତ୍ରୀ କୁଟୀଳ ସ୍ୱାମୀ ସିଂହାସନ ଆରୋହଣ କରିଛି । ତା’ ରକ୍ଷିତା କନ୍ୟାକୁ ସେନାପତି ବିବାହ କରିଛି । ଏବେ ସେମାନେ ଶାସନ ନାମରେ ଘୋର ଅତ୍ୟାଚାର ଚଳାଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପ୍ରଜାମାନେ ଖାଲି ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ଡାକ ଛାଡିଲେଣି ।
ସେତେବେଳେ ଆଉ ଜଣେ ସବର ପଚାରିଲା – ହେଲେ ଆମେ ଏ ଜାଗା ଛାଡିବା କାହିଁକି? ସେମାନେ ତ ଆମର ସେମିତି କିଛି କ୍ଷତି କରୁନାହାଁନ୍ତି ।
ତହୁଁ ସେ ସର୍ଦ୍ଦାର ଉତ୍ତର ଦେଲେ – ତୁମେ ଭଲ ଭାବରେ କୁଟୀଳ ସ୍ୱାମୀ କର୍ମର ପରିଣାମ କଥା ଚିନ୍ତାକର । ସେ ପ୍ରତିଦିନ ଜଙ୍ଗଲ ସବୁ କାଟି ସଫା କରିବାରେ ଲାଗିଛି । ମୂଲ୍ୟବାନ ଗଛସବୁ ନେଇ ସେ ବିଦେଶରେ ବିକି ଦେଉଛି । ପଶୁପକ୍ଷକ୍ଷୀଙ୍କୁ ଧରି ଚଢା ଦରରେ ବିଦେଶୀମାନଙ୍କ ହାତକୁ ସେ ଟେକି ଦେଉଛି । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେତେକଙ୍କୁ ଶିକାର କରି ମଦ ମାଂସରେ କାଳ କାଟୁଛି ସେ । ମୋଟ ଉପରେ କହିବାକୁ ଗଲେ, ସେ ଯାହା ବି କରୁଛି ସେଥିରେ କେବଳ ଯେ ମଣିଷର ନୁହଁ ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ଜଗତର ମଧ୍ୟ ଅମଙ୍ଗଳ ଘଟୁଛି ।
ତାହା କେମିତି? ଜଣେ ସବର ପ୍ରଶ୍ନ କଲା ।
ସର୍ଦ୍ଦାର ସେହିକ୍ଷଣି ତାକୁ ବୁଝାଇବାକୁ ଯାଇ କହିଲେ – ତୁମ୍ଭେମାନେ ସମସ୍ତେ ଜାଣ, ଏ ବଣ ମୁଲକରେ ଗଛଲତା ଭରି ରହିଥାଏ ବୋଲି ଏ ରାଜ୍ୟରେ ନିୟମିତ ବର୍ଷା ହୋଇଥାଏ । ଆଉ ସେହି ବର୍ଷା ହେତୁ ଭଲ ଚାଷ ବି ହୁଏ । ବେଶୀ ଗରମ କିମ୍ବା ଥଣ୍ଡା ବି ହୋଇନଥାଏ । ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ବିଶୁଦ୍ଧ ଥାଏ । ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ନିରୋଗ ହୋଇଥାନ୍ତି । କୁଟୀଳ ସ୍ୱାମୀ ଜଙ୍ଗଲ ସଫାକରି ଦେବା ଫଳରେ ବର୍ଷା ଆଉ ଠିକ୍ ଭାବରେ ହେଉନାହିଁ । ବର୍ଷା ନହେଲେ ମରୁଡି ପଡିବ । ତା ଫଳରେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ମଧ୍ୟ ହେବ । ଲୋକ ଅନାହାରରେ ରହି କଷ୍ଟ ପାଇବେ, ଛଟପଟ ବି ହେବେ ।
ଖାଦ୍ୟାଭାବ ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ସେମାନେ ବଣଜଙ୍ଗଲର ଫଳମୂଳ, ପଶୁପକ୍ଷୀଙ୍କ ଜୀବନ ବି ନେବେ । ସେମାନଙ୍କ ମାଂସ ଖାଇବେ । ଜଙ୍ଗଲରେ କେଉଁଠି କଦବା ଗୋଟିଏ ଅଧେ ଗଛ କୁଟୀଳ ସ୍ୱାମୀ କବଳରୁ ରହିଯାଇଛି, ତାହା ମଧ୍ୟ ଅତି ଶୀଘ୍ର ଲୋପ ପାଇବ । ତାପରେ ଦିନକୁ ଦିନ ଉତ୍ତାପ ବଢିଯିବ । ଫଳରେ ସେମାନେ ନିଜ ମଣିଷ ଜାତିର ମାଂସ ଖାଇବାକୁ ଶେଷରେ ବାଧ୍ୟ ହେବେ, ଠିକ୍ ମାଛମାନଙ୍କ ଭଳି ।
ପୁନଶ୍ଚ ଗଛସବୁ ଲୋପ ପାଇବା ଫଳରେ ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଦୂଷିତ ହେବ । ଆଉ ଥରେ ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ଦୂଷିତ ହେଲେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ରୋଗ ବଢି ଚାଲିବ । ଆମେ ଚେରମୂଳ ସଂଗ୍ରହ କରି ଯେଉଁ ଔଷଧ ତିଆରି କରୁଛୁ ତାହା ଆଉ ସମ୍ଭବ ହେବ ନାହିଁ ।
ମୁଁ ମହାରାଜ ବିକ୍ରମଜିତ୍ଙ୍କାରୁ ଶୁଣିଥିଲି ଗଛସବୁ ଖାଦ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲାବେଳେ ଅମ୍ଳଜାନ ବୋଲି ଏକ ବାଷ୍ପ ଛାଡନ୍ତି । ତାହା ପରା ଆମ ଜୀବନ ଭଳି ଅଟେ । ଗଛସବୁ ନଷ୍ଟ ହେଲେ ତାହା ଆଉ ସହଜରେ ଆମକୁ ମିଳିବ ନାହିଁ । ଏ ଜଙ୍ଗଲ ନଷ୍ଟହେଲେ ଆମେ ଆଉ ଫଳମୂଳ, ମିଠାକୋଳି, ଝୁଣା, ମହୁ, ଦାନ୍ତକାଠି, ଖଲିପତ୍ର, ଭାଲିଆ ଇତ୍ୟାଦି ପାଇ ପାରିବା ନାହିଁ । ଆଜି ଆମେ ବଣର ଫଳଖାଇ ଝରଣାର ଜଳ ପିଇ କେମିତି ସୁଖରେ ଅଛୁ, ଜଙ୍ଗଲସବୁ ନଷ୍ଟ ହୋଇଗଲେ ତାହା କ’ଣ ଆଉ ସମ୍ଭବ ହେବ? ଏ ପ୍ରକାର ପରିସ୍ଥିତୀରେ ତୁମେମାନେ ହିଁ କୁହ ଏବେ ଆମେ କ’ଣ କରିବା?
ମହାରାଜ ବିକ୍ରମଜିତ୍ ମୋତେ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲେ । ଏ ଜଙ୍ଗଲର ସମସ୍ତ ସୁରକ୍ଷା ଦାୟିତ୍ୱ ସେ ମୋତେ ହିଁ ଦେଇଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ବଡ ଦୁଃଖର ବିଷୟ ମୁଁ ବର୍ତ୍ତମାନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଳନ କରିବା ଆଦୌ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ଯେଉଁ ଦେଶର ଶାସକ ଅତ୍ୟାଚାରୀ, ଅବିବେକି ତଥା ପ୍ରଜାପିଡକ ତାଙ୍କଠାରୁ ନ୍ୟାୟ, ଧର୍ମ ଓ ସୁବିଚାର ଆଶା କରିବା କ’ଣ ବୋକାମୀର ପରିଚୟ ନୁହେଁ? ବାଡ ହୋଇ ଯଦି କ୍ଷେତଖାଏ ତେବେ ନିଜ କପାଳକୁ ନିନ୍ଦା କରିବା ଛଡା ଆଉ କିଛି ବି ଉପାୟ ଅଛି କି? ତେଣୁ ଏ ସ୍ଥାନ ଛାଡି ତୁରନ୍ତ ଅନ୍ୟତ୍ର ଚାଲିଯିବା ବୋଲି ମୁଁ କହୁଛି ।
ସେ ସବର ସର୍ଦ୍ଦାରଙ୍କର ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅଟିଏ ଥିଲା । ତାକୁ (ସେଇ ଝିଅଟିକୁ) ଦେଖି ରାଜା ବିକ୍ରମଜିତ୍ ଦିନେ କହିଥିଲେ – ସର୍ଦ୍ଦାର, ଏ ତ ସାକ୍ଷାତ ସ୍ୱର୍ଗରାଜ୍ୟର ପରୀଟିଏ ପରି ଦିଶୁଛି । ଏହାର ନାମ ବନପରୀ ରଖ । ଏ ବନପରୀ ଯେଉଁଦିନ ଯାଏଁ ଏଇଠି ଥାଇ ମୃଗୁଣୀ ଭଳି ଡେଉଁଥିବ ସେତେଦିନ ଯାଏଁ ଏ ସପନପୁରୀ ରାଇଜର ଶ୍ରୀବୃଦ୍ଧି ଘଟୁଥିବ । ଯେଉଁଦିନ ଏ ଉଦାସ ହେବ ଜାଣ ସେଇଦିନ ଠାରୁ ମୋ ରାଜ୍ୟ ହତଶ୍ରୀ ହେବ । ଏହା କହି ରାଜା ସେ କୁନୀ ଝିଅଟିର କଅଁଳ ଗାଲ ଚିପିଦେଇ ପଚାରିଥିଲେ – କ’ଣ ମା’, ତୁ ମୋ ରାଇଜର ଶ୍ରୀବୃଦ୍ଧି କରିବୁ ତ?
ସେତେବେଳେତ ସେ ଝିଅଟି ଏଡିକି ଟିକିଏ ନାକୁରୁ ହୋଇଥିଲା । ତେଣୁ ସେ କେବଳ ହସି ହସି ବିକ୍ରମଜିତ୍ଙ୍କୁ କହିଥିଲା – ମହାରାଜ, ଆପଣ ଦିନେ ଦେଖିବେ, ମୁଁ ହିଁ ଆପଣଙ୍କ ପାଖରେ ଥାଇ ସେବା କରିବି । ଆପଣଙ୍କ ସୁଖଶ୍ରୀକୁ ଦ୍ୱିଗୁଣିତ କରିଦେବି ।
ଠିକ୍ ସେତେବେଳେ ତ ସେ ବନପରୀ ଝରଣାରୁ ଗାଧୋଇ ଫେରୁଥିଲା । ଏ ସ୍ଥାନଛାଡି ଚାଲିଯିବା କଥା ପଡିଲା । ସେ ସେସବୁ ଶୁଣି ହଠାତ୍ ଯୋର୍ରେ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲା, ତୁମେ ସବୁ ଯୁଆଡେ ଯାଉଛ ଯାଅ । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଏ ରାଇଜ ଛାଡି କୁଆଡେ ବି ଯିବିନାହିଁ ।
ହଠାତ୍ ଏପରି ଏକ କଥା ଶୁଣି ସମସ୍ତେ ଅବାକ୍ ହୋଇଗଲେ । ତହୁଁ ସେ ବନପରୀ ପାଖକୁ ଆସି କହିଲା ଆଗେ ଆମେ ମହାରାଜା ବିକ୍ରମଜିତ୍ଙ୍କ ଫେରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା କରିବା । ଯୁବରାଜ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍କୁ ସେ ବନ୍ଦୀ ଜୀବନରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା । ଆମେ ପରା ତାଙ୍କ ବଣ ରାଇଜର ପ୍ରଜା ।
ରାଜ୍ୟକୁ ବିପତ୍ତି ପଡିଥିବାବେଳେ ପ୍ରଜାମାନେ ସାମୁହିକ ଭାବରେ ତାହାର ପ୍ରତିକାର କରିବା ଉଚିତ୍ । ଭୀରୁ ଭଳି ସେ ସ୍ଥାନ ଛାଡି ପଳାଇବା ଅପେକ୍ଷା ବରଂ ବୀର ସଦୃଶ ଲଢି ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିବା ତାଠାରୁ ଶହେଗୁଣରେ ଭଲ । ଯଦି ତୁମେ ସବୁ ଯିବ ଯାଅ । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଚାଲିଲି, ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ ।
ଏଥିପାଇଁ ସର୍ଦ୍ଦାର ଏବଂ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ସେ ବନପରୀକୁ ବହୁତ ବୁଝାଇଲେ । କିନ୍ତୁ ସେ ବନପରୀ କିଛି ବି ବୁଝିଲା ନାହିଁ । ସେ ଓଲଟି ଯୁକ୍ତି କଲା – ଆମେ ଏଠାରୁ ପଳାଇଗଲେ କ’ଣ ଏ ଜଙ୍ଗଲ ରକ୍ଷା ହୋଇଯିବ? ପୁଣି ନିୟମିତ ଭାବରେ ବର୍ଷା ହେବକି? ଆମେ ଏବେ ଯେଉଁଠିକି ଯିବା ସେଠାକାର ରାଜା ଯେ, କୁଟୀଳ ସ୍ୱାମୀ, ଭଳି ଅତ୍ୟାଚାରୀ ହୋଇନଥିବେ, ସେକଥା କିଏ କହିବ? ଏଭଳି ଭାବେ ନିଜ ଜନ୍ମମାଟିକୁ ଛାଡି ପଳାଇବା କୌଣସି ଦେଶପ୍ରେମୀର ତ ଲକ୍ଷଣ ନୁହେଁ । ମୁଁ ବରଂ ମୋ ପ୍ରାଣ ଦେଇପାରେ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ମୋ ଜନ୍ମମାଟି ଛାଡି କଦାପି ମଧ୍ୟ ଯିବିନାହିଁ । ଯେମିତି ବି ହେଉ ସେ ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବି ।
ଶେଷରେ ସେ ବନପରୀ ପାଇଁ କେହି ବି ନିଜ ରାଜ୍ୟଛାଡି ଯାଇପାରିଲେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ସେହିଠାରେ ହିଁ ରହିବାକୁ ବାଧ୍ୟହେଲେ । ତାପରେ ସେମାନେ ତାଙ୍କ ଯୁବରାଜଙ୍କୁ କେମିତି ସେ ନର୍କରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବେ, କେବଳ ସେ ବିଷୟରେ ହିଁ ମନ୍ତ୍ରଣା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ବନ୍ଦୀଶାଳାର ବହଳିଆ ଅନ୍ଧାର । ତା’ ଭିତରେ ଖାଲି ଛଟପଟ ହେଉଥା’ନ୍ତି ସେ ଯୁବରାଜ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ । ବନପରୀ କଥା ଭାବି ଭାବି ସେ ଦିନକୁ ଦିନ ଅତି କ୍ଷୀଣ ହେଇଯାଉଥାନ୍ତି- ”ହେ ସୁନ୍ଦରୀ ବନପରୀ ମୋତେ ଥରେ ଦେଖାଦିଅ । କାହିଁକିନା ମୁଁ ମରିବା ପୂର୍ବରୁ ଥରେ ତୁମକୁ ଆଖିପୂରାଇ ଦେଖିବାକୁ ଚାହେଁ । ମୋତେ କେବଳ ଏତିକିମାତ୍ର ଦୟାକର ।
ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କ ଏପରି ପ୍ରଳାପ ଶୁଣି ସେ ସେନାପତି ଓ ମାଲୁଣୀ ଝିଅ ଦୁହେଁ ଖାଲି ତାଚ୍ଛଲ୍ୟଭରା ହସ ହସୁଥାନ୍ତି । ମାଲୁଣୀ ଝିଅ ଦିନେ ବ୍ୟଙ୍ଗ କରି କହିଲା – ହଇହେ ହତଭାଗ୍ୟ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ବନପରୀ ନାଁକୁ ଜପାମାଳା କରି ଜପୁଥା । ସତରେ ଯଦି ସେ ବନପରୀ ଥାନ୍ତା, ସେ କ’ଣ ଆସି ତୁମକୁ ଦେଖା ଦିଅନ୍ତା ନାହିଁ? ମିଛୁଟାରେ ଏମିତି ପ୍ରଳାପ କରି କି ଲାଭ ପାଉଛ କେଜାଣି । ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ସେନାପତି ତା ମନବୋଧ କରି ଖୁବ୍ ହସିଲା । ତାପରେ ସେ କହିଲା – ବୁଝିଲ ପ୍ରିୟେ, ପରୀ ସିନା କାହାଣୀରେ ଥା’ନ୍ତି । ସତରେ କ’ଣ କେଉଁଠି ପରୀରାଇଜ ଅଛି ନା ସେ ବନପରୀ ଆସିବ । ଛାଡ, ତାକୁ ତା ବାଟରେ ଝୁରିବାକୁ ଦିଅ । ଆସ ଆମେ ଉଦ୍ୟାନକୁ ଯିବା ।
ତାପରେ ସେମାନେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ । ସେମାନଙ୍କର ବିଦ୍ରୁପଭରା ଏଇ କେଇପଦ କଥା ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ ବହୁତ ବାଧିଲା । ତେଣୁ ସେ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ମନେ ମନେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କଲେ ଯେ – ମୁଁ ସେ ବନପରୀକୁ ନ ଦେଖିବା ଯାଏଁ କିଛି ବି ଖାଇବି ନାହିଁ । ନିଜ ଜୀବନ ପଛେ ହରାଇ ଦେବି । ଏପରି ଭାବି ଯୁବରାଜ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରୁ ହିଁ ଅନାହାରରେ ରହିଲେ ।
ଏହି ଘଟଣାକୁ ନେଇ ତେଣେ ପରୀରାଇଜରେ ଚହଳ ପଡିଗଲା । ପରୀମାନେ ଦେଖିବାକୁ ଯେମିତି ସୁନ୍ଦର, ଠିକ୍ ସେମିତି ବି ସେମାନେ ସର୍ବଦା ଜଗତର ମଙ୍ଗଳ କାମ କରିଥାନ୍ତି । ତେଣୁ ସେ ପରୀମାନେ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଦେଖି ଚୁପ୍ଚାପ୍ ବା ଆଉ ରହୁଛନ୍ତି କୁଆଡୁ? ତାପରେ ପରୀମାନେ ସେ ବନର ଅଧିଷ୍ଠାତ୍ରୀ ଦେବୀ ବନପରୀଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲେ – ଏଥର ତୁମେ ଯାଅ । ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କର । ନହେଲେ ଶେଷରେ ତୁମପାଇଁ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କ ସୁନାମ ମାଟିରେ ମିଶିଯିବ ।
ସବୁ ଶୁଣି ବନପରୀ କହିଲେ – ହେ ସାମ୍ରଜ୍ଞୀ! ମୋର ଅପରାଧ ମାର୍ଜନା କରନ୍ତୁ । ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକରେ ଥିବା ଘୋର ବଣଜଙ୍ଗଲ ସିନା ମୋର ଗତାଗତ କରିବା ସ୍ଥାନ । କିନ୍ତୁ ସପନପୁରୀ ରାଇଜରେ ଗଛଟିଏ ବି ନାହିଁ । ମୁଁ ସେଠାକୁ ଗଲେ କେବଳ ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ ହୋଇ ଛଟପଟ ହେବି । କଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ପାଇବି । ଦୟାକରି ଏ ଆଦେଶ ପ୍ରତ୍ୟାହାର କରିବାକୁ ମୁଁ ଅନୁରୋଧ କରୁଛି ।
ତାପରେ ସେ ପରୀରାଣୀ କିଛି ସମୟ ଚିନ୍ତାକଲେ । ବହୁତ ଚିନ୍ତା କରିବା ପରେ ପରୀରାଣୀ ସେ ବନପରୀଙ୍କୁ କହିଲେ – ଜଙ୍ଗଲରେ ଥିବା ସେ ସର୍ଦ୍ଦାର ଝିଅର ନାମ ମଧ୍ୟ ବନପରୀ ଅଟେ । ସେ ବି ଦେଖିବାକୁ ଠିକ୍ ତୁମଭଳି ମାତ୍ର ସେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ମାନବୀ ହୋଇଥିବାରୁ ଅଲୌକିକ ଶକ୍ତିର ଅଧିକାରିଣୀ ନୁହେଁ । ତେବେ ତୁମେ ଗୋଟିଏ କାମ କର । ପରକାୟା ପ୍ରବେଶ ବିଦ୍ୟାବଳରେ ସେ ସର୍ଦ୍ଦାର ଝିଅ ଦେହରେ ପ୍ରବେଶ କର । ତାକୁ ଅଲୌକିକ ବିଦ୍ୟା ପ୍ରଦାନ କର । ମୁଁ ମୋ ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିପାରୁଛି ଯେ, ସେ ଝିଅଟି ବି ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞାବଦ୍ଧ ।
ତାପରେ ସେ ବନପରୀ, ପରୀରାଣୀଙ୍କ ଆଦେଶ ପାଳନ କରି ସେଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଲେ । ଏଣେ ସର୍ଦ୍ଦାର ଝିଅ ବନପରୀ ତ ତା’ ପତ୍ରକୁଡିଆରେ ରହିଥାଏ । ଯୁବରାଜଙ୍କୁ କେମିତି ଉଦ୍ଧାର କରିବ ବୋଲି ସେ ଖାଲି ଭାବୁଥାଏ । ସେ ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ କେତେବେଳେ ସେ ଯେ ନିଦରେ ଶୋଇପଡିଛି ତାହା ସେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଜାଣେ ନାହିଁ । ତାପରେ ସେ ଗୋଟିଏ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଲା – ବଣ ଭିତରେ ଥିବା ଗୋଟିଏ ପୁରୁଣା ଗଛ ମୂଳରେ ବସି ସେ ତପସ୍ୟା କରୁଛି । ତା’ ତପସ୍ୟାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଜଣେ ପରୀ ସେଠାକୁ ଆସିଲେ । ତାଙ୍କ ଦେହରୁ ଏକ ପ୍ରକାର ଜ୍ୟୋତି ବାହାରୁଥାଏ । ତାପରେ ସେ ପରୀ ଜଣକ ହସି ହସି କହିଲେ – ତୋ’ ତପସ୍ୟାରେ ମୁଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ । ଏବେ ତୁ ମୋତେ କ’ଣ ମାଗୁଛୁ ମାଗ ।
ତହୁଁ ଏ ବନପରୀ ଯୋଡହସ୍ତ ହୋଇ କହିଲା – ହେ ଦେବୀ, ଆପଣ ଯଦି ମୋତେ ବରଦେବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି, ତେବେ ଯୁବରାଜ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ ମୁକ୍ତି କରିଦିଅନ୍ତୁ । ଦେବୀ ପୁଣି ପଚାରିଲେ – ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ମୁକ୍ତି ପାଇଲେ ତୋର କ’ଣ ଲାଭ ହେବ?
ଦେବୀଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ଯାଇ ସେ ବନପରୀ କହିଲା – ବର୍ତ୍ତମାନ ଏ ରାଜ୍ୟର ରାଜା ଖୁବ୍ ଅତ୍ୟାଚାରୀ ଅଟନ୍ତି । ଯୁବରାଜ ମୁକ୍ତି ପାଇଲେ ସେ ଅତ୍ୟାଚାରୀ କୁଟୀଳ ସ୍ୱାମୀ କବଳରୁ ଏ ରାଜ୍ୟକୁ ଯୁବରାଜ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ଟିକେ ଉଦ୍ଧାର କରନ୍ତେ । ତାପରେ ଯାଇ ସମସ୍ତେ ସୁଖୀ ହୁଅନ୍ତେ ।
ଦେବୀ ପୁଣି କହିଲେ – କାହିଁ ଏଥିରେ ତୋର ତ କିଛି ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଲାଭ ହେଲାପରି ସେମିତି କିଛି ଜଣା ଯାଉ ନାହିଁ ।
ବନପରୀ ଉତ୍ତର ଦେଲା – ସବୁ ପ୍ରଜାଙ୍କ ଭିତରୁ ମୁଁ ବି ତ ଜଣେ । ସମସ୍ତେ ସୁଖୀ ହେଲେ ମୁଁ ବି ସୁଖୀ ହେବି । ଯେମିତି ସିଂହାସନ ଆରୋହଣ କରି ରାଜା ତା ପ୍ରଜାମାନଙ୍କର ସୁଖ-ଦୁଃଖ ପାଇଁ ଦାୟୀ ହୋଇଥାନ୍ତି ଠିକ୍ ସେମିତି ରାଜ୍ୟର ତଥା ରାଜାଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ କିଛି ତ୍ୟାଗ କରିବା ପ୍ରଜାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଟେ । ବିନା ତ୍ୟାଗରେ ସମାଜ, ସମାଜ ହୋଇ ରହେ ନାହିଁ । ଆଜିଯାଏଁ ମୁଁ ଯେ, ସୁଖରେ ଜୀବନ ବିତାଇ ଆସିଛି, ତାହା କେବଳ ମହାରାଜ ବିକ୍ରମଜିତ୍ଙ୍କ ସୁଶାସନ ଯୋଗୁଁ ହିଁ ସମ୍ଭବ ହୋଇଛି ।
ଦେବୀ ପୁଣି ପ୍ରଶ୍ନକଲେ – ଏ ତ ଗଲା ରାଜ୍ୟ ଓ ରାଜାଙ୍କ କଥା । ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସୁଖ ପାଇଁ କିଛି ମାଗ ।
ତହୁଁ ସେ ବନପରୀ ହସି ହସି କହିଲା – ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସୁଖ ବା ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥକୁ କେବଳ ଇତର ପ୍ରାଣୀମାନେ ହିଁ ସର୍ବଦା ମୁଖ୍ୟ ସ୍ଥାନ ଦେଇଥାନ୍ତି । ତଦ୍ଦ୍ୱାରା ବ୍ୟକ୍ତି ସଂକୀର୍ଣ୍ଣମନା ହୋଇ ଏ ସମାଜର ବହୁତ କ୍ଷତି ସାଧନ କରେ । ସେଭଳି ସୁଖ ତ ମୋର ଆଦୌ ଦରକାର ନାହିଁ । ହେ ଦେବୀ, ଯଦି ଆପଣ ମୋତେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଭାବରେ କିଛି ଦେବାକୁ ଚାହୁଁଥାନ୍ତି, ତେବେ ମୋତେ କେବଳ ଏତିକି ଦିଅନ୍ତୁ, ଯେମିତିକି ମୋ ମନ ସବୁବେଳେ ଦେଶର ଓ ବିଶ୍ୱର ମଙ୍ଗଳ ଚିନ୍ତାରେ ହିଁ ବୁଡିରହୁ । ଏତଦଭିନ୍ନ ମୁଁ ଆଉ କିଛି ବି ଚାହେଁନାହିଁ ।
ବନପରୀଠାରୁ ସବୁକଥା ଶୁଣି ଦେବୀ ତା ଉପରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ତାକୁ କହିଲେ – ମୁଁ ହେଉଛି ବନରାଜ୍ୟର ବନପରୀ । ତତେ ମୁଁ ପରୀକ୍ଷା କରୁଥିଲି । ତୁ ମାଗିଥିବା ସମସ୍ତ ବର ମୁଁ ତୋତେ ପ୍ରଦାନ କରୁଛି । ତୋ ଉପରେ ପ୍ରୀତ ହୋଇ ମୁଁ ତୋତେ ଏହି ବର ଯାଚି ଦେଉଛି ଯେ, ତୁ ଯଦି ବିଶ୍ୱର ମଙ୍ଗଳ ଚିନ୍ତାକରି ଯେତେବେଳେ ଯେଉଁ କାମ କରିବାକୁ ଚାହିଁବୁ ତାହା କରିପାରିବୁ । ଏହା କହି ଦେବୀ ହଠାତ୍ ସେଠାରୁ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ।
ସ୍ୱପ୍ନ ଶେଷରେ ଝାଡିଝୁଡି ହୋଇ ଉଠିଲା ସେ ବନପରୀ । ତାପରେ ସେ ତା ମନେ ମନେ ଭାବିବାକୁ ଲାଗିଲା – ଯୁବରାଜ ଏବେ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି ବୋଲି ଯଦି ମୁଁ ତାହା ଜାଣିପାରନ୍ତି, ତେବେ ତାର କିଛି ପ୍ରତିକାର କରିବାକୁ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି । ସେ ଅନୁସନ୍ଧାନ କରି ରାଜକୁମାରଙ୍କ ବନ୍ଦୀଶାଳା ପାଇଗଲା । କିଛି ତୀର ବିନ୍ଧା ଶବରମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଜାଗୁଆଳଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କଲା ଓ ଜଗୁଆଳଙ୍କ ପୋଷାକରେ ଶବରଙ୍କୁ ଜଗାଇଦେଲା । ଭିତରେ ଯାଇ ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲା – ବନ୍ଦୀଶାଳାରେ ରହି ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ବିଳାପ କରୁଛନ୍ତି । କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ସେ ଖାଲି କହୁଛନ୍ତି – ହେ ବନପରୀ ! ମୁଁ ତୁମକୁ ଥରେ ମାତ୍ର ଦେଖିବାକୁ ଚାହେଁ । ମୁଁ ମୋ ଶେଷ ନିଶ୍ୱାସ ତ୍ୟାଗ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ଥରେ ମୋତେ ଦେଖାଦିଅ । ମୁଁ ତ ତୁମପାଇଁ ସବୁ କିଛି ହରାଇଛି । ଏପରିକି ନିଃସ୍ୱ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଇଛି । ଗଲା ରାଜ୍ୟ । ବନ୍ଦୀ ହେଲି । ତଥାପି ବି ଭୁଲିପାରୁନି କାହିଁକିନା ମୁଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ଭଲପାଏ ବନପରୀ ! ମୁଁ ଏପରି ଭାବେ ମରିଗଲେ ତୁମର ଖୁବ୍ ନିନ୍ଦାହେବ । ତୁମର ସେ ନିନ୍ଦା ମୋ ପକ୍ଷରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅସହ୍ୟ ହେବ । ହେ ବନପରୀ ଏବେ ତୁମେ କୁହ ଯିଏ ଯାହାକୁ ଭଲପାଏ, ତା’ ନିନ୍ଦା କ’ଣ ସେ କେବେବି ସହିପାରେ? ଏଭଳି ଏକ ଅସ୍ପୃହଣୀୟ କାମ କେବେବି କର ନାହିଁ । ସେମିତି ହେଲେ ଆଗାମୀ ଦିନରେ ଆଉ ଏ ଜଗତରେ କେହି ବି କାହାକୁ ଭଲ ପାଇବେ ନାହିଁ ।
ଯୁବରାଜଙ୍କର ଏ ପ୍ରକାର ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ସେ ବନପରୀ ଆଉ ସହିପାରିଲା ନାହିଁ । ଶେଷରେ ସେ କାନ୍ଦି ପକାଇଲା, ବନ୍ଦୀଶାଳା ଖୋଲି ରାଜକୁମାରଙ୍କୁ ପରିଚୟ ଦେଲା । ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ବନପରୀକୁ ଦେଖି କେବଳ ଅପଲକ ନୟନରେ ଅନାଇ ରହିଲେ । ସେ ଯୁବରାଜ ତାଙ୍କ ସ୍ୱପ୍ନରେ ଯେଉଁ ସୁନ୍ଦରୀକୁ ଦେଖିଥିଲେ ଇଏତ ସେଇ ନିଜେ । ତାଙ୍କ ମୁଖମଣ୍ଡଳରୁ ଏକ ଅପୂର୍ବ ଜ୍ୟୋତି ବାହାରୁଛି । ତେଣୁ ସେ ଯୁବରାଜ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭାବବିହ୍ୱଳ ହୋଇ କହିଲେ – ହେ ବନପରୀ ! ସତରେ ତୁମେ ଆସିଛ । ତୁମେ ଆସିବାକୁ ଅନେକ ଡେରି କରିଦେଲ । ସେ ଯାହାବି ହେଉ ମରିବା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ତୁମକୁ ଦେଖିପାରିଛି, ତାହା ହିଁ ମୋର ସୌଭାଗ୍ୟ । ଏବେ ଯାଇ ମୁଁ ଟିକେ ଶାନ୍ତିରେ ମରି… ।
ସେହିକ୍ଷଣି ଯୁବରାଜଙ୍କ ମୁହଁରେ ହାତଦେଇ ତାଙ୍କ କଥାକୁ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରଖିଦେଲା ବନପରୀ । ତାପରେ ସେ କହିଲା – ହେ ଯୁବରାଜ ! ସେପରି ମୋଟେ କୁହନ୍ତୁ ନାହିଁ । ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ କେବେବି ମରିବାକୁ ଦେବି ନାହିଁ । ଆପଣଙ୍କୁ ନ ପାଇଲେ ମହାରାଜାଙ୍କର କି ଅବସ୍ଥା ହେବ କହିଲେ । ଆପଣ ଚାଲିଗଲେ ଏ ରାଜ୍ୟବାସୀଙ୍କୁ ଆଉ କିଏ ରକ୍ଷା କରିବ? ରାଜ୍ୟବାସୀ ଆପଣଙ୍କୁ ହିଁ ଚାହାଁନ୍ତି ଯୁବରାଜ, ରାଜ୍ୟର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ଆପଣଙ୍କୁ ହିଁ ବଂଚିବାକୁ ହେବ ।
ଏହା କହି ସେ ବନପରୀ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ ଝାଡିଝୁଡି ପରିସ୍କାର କରିଦେଲା । ତାପରେ ସେ ଯୁବରାଜ ହଠାତ୍ ବନପରୀର ହାତଧରି ପକାଇ କହିଲେ – ହେ ବନପରୀ ! ତୁମପାଇଁ ମୁଁ ତ ବହୁତ କଷ୍ଟ ପାଇଲିଣି । ତୁମେ ଯଦି ମୋତେ ବିବାହ କରିବ, ତେବେ ଯାଇ ମୁଁ ବଂଚିବି । ନହେଲେ……
ଏହା ଶୁଣି ସେ ବନପରୀ ହଠାତ୍ ବାଧାଦେଇ କହିଲା – ହେ ଯୁବରାଜ ! ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ମାନସୀ କନ୍ୟା ବନପରୀ ନୁହେଁ । ମୁଁ ଏହି ବଣ ମୁଲକର ଶବର ଝିଅଟିଏ । ଆପଣ ଜଣେ ରାଜପୁତ୍ର, ଆପଣ ସିନା କୌଣସି ରାଜ କନ୍ୟାକୁ ବିବାହ କଲେ ତାହା ଆଖିକୁ ସୁନ୍ଦର ଦିଶିବ । ମୋତେ ବିବାହ କଲେ ଆପଣଙ୍କୁ ଏ ସମାଜ କ’ଣ କହିବ? ମୁଁ ଆଉ ମହାରାଜାଙ୍କୁ ମୋ ମୁହଁ କଦାପି ଦେଖାଇ ପାରିବି ନାହିଁ । ତେଣୁ ମୋତେ କ୍ଷମା କରନ୍ତୁ ଯୁବରାଜ !
ସବୁ ଶୁଣି ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ହଠାତ୍ ସେ ବନପରୀର ହାତ ଛାଡିଦେଇ କହିଲେ ତୁମେ ବନପରୀ ହୁଅ କି ଶବରୁଣୀ ହୁଅ, ସେଥିରେ ମୋର କିଛି ବି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ । ମୁଁ ତୁମର ପରିଚୟ ନେଇ ତୁମକୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହେଁନାହିଁ । ମୁଁ କେବଳ ତୁମକୁ ହିଁ ଚାହେଁ । ମନେରଖ ତୁମ ବିନା ମୁଁ କେବେହେଲେବି ବଂଚିପାରିବି ନାହିଁ । ତୁମେ ଯଦି ଭାବୁଥାଅ ଯେ, ମୁଁ ବଂଚିଲେ ଏ ରାଜ୍ୟର ମଙ୍ଗଳ ହେବ, ତାହାହେଲେ ମୋତେ ବଂଚାଇ ରଖ । ତାଛଡା ତୁମଭଳି ହିତୈଷିଣୀକୁ ରାଣୀ ରୂପରେ ପାଇଲେ ଏ ରାଜ୍ୟ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଧନ୍ୟ ହେବ । ଏହାପରେ ସେ ବନପରୀର ପ୍ରତିବାଦ କଲା ଭଳି ଆଉ କିଛି ବି ଉପାୟ ନଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ବନପରୀ ବାଧ୍ୟହୋଇ ଯୁବରାଜଙ୍କ ହାତକୁ ନିଜହାତ ବଢାଇ ଦେଲା । ଏହିପରି ବନପରୀ ବନ୍ଦୀଶାଳା କୁ ନିଜ ଅକ୍ତିଆରରେ କରି ଜଙ୍ଗଲକୁ ଫେରିଆସି ସୁଯୋଗକୁ ଅପେକ୍ଷା କଲା ।
ଦିନେ ସେନାପତି ଓ ମାଲୁଣୀଝିଅ ବନ୍ଦୀଗୃହକୁ ଆସିଲେ । ସେମାନେ ଭାବିଥିଲେ ଯେ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ତ ଆଦୌ କିଛି ବି ଖାଉନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଶୁଖି ଶୁଖି କଂଟା ହୋଇଯିବଣି । ଏପରିକି ସେ ଏବେ ମରଣ ସହିତ ମଧ୍ୟ ଲଢେଇ କରୁଥିବ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଆସି ବନ୍ଦୀଗୃହରେ ଯାହା ସବୁ ଦେଖିଲେ ସେଥିରେ ସେମାନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ନହୋଇ ଆଉ ରହିପାରିଲେ ନାହିଁ ।
କାହିଁକିନା ସେତେବେଳକୁ ତ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ପୂର୍ବାପେକ୍ଷା ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଓ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଦେଖାଯାଉଥିଲେ । ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କ ଅପରୂପ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଦେଖି ତାଙ୍କୁ କେବଳ ନିର୍ନିମେଷ ନୟନରେ ଅନାଇ ରହିଲେ ଏ ଆଗନ୍ତୁକ ଦମ୍ପତ୍ତି ।
ଯୁବରାଜଙ୍କର ଏ ପ୍ରକାର ଅଦ୍ଭୁତ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖି ସେ ସେନାପତି ଜଣକ କେବଳ କ୍ରୋଧରେ ଜଳିଉଠିଲେ । ତାପରେ ସେ ସେନାପତି କିଛି ବି ନ ଭାବି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେ କାରାଗୃହର ରକ୍ଷୀ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କଲେ, କିନ୍ତୁ ସେ ବନ୍ଦୀଶାଳାର ଚାବିକାଠି କୋଉଠି ଅଛି ତାହା ସେନାପତି ଆଦୌ ଖୋଜିପାଇଲେ ନାହିଁ । ସେହି ରାଗରେ ସେ ଚାଲିଗଲେ ସିଧା କଟୁଆଳ ପାଖକୁ ।
ସେ କଟୁଆଳ ବି, ସବୁକଥା ଶୁଣି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲା । ତହୁଁ ସେ କଟୁଆଳ ଆସି ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ ଦେଖି ନିଜ ଆଖିକୁ ମୋଟେ ବିଶ୍ୱାସ କରିପାରିଲା ନାହିଁ । ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଲା କିଏ? ତାଛଡା ଏ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଲା କିପରି? ତାପରେ ସେ କଟୁଆଳ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟାକଲା ସେ କାରାଗୃହର ଚାବି ଖୋଲିବା ପାଇଁ କିନ୍ତୁ ସେ ବି ପାରିଲା ନାହିଁ ।
ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ସେନାପତିଙ୍କ ମନରେ ଟିକେ ସନ୍ଦେହ ହେଲା । ଏପରିକି ସେ ତାଙ୍କ ମନେ ମନେ ଭାବିଲେ ବୋଧେ ଏ କଟୁଆଳ ତାଙ୍କ ବିରୋଧରେ କିଛି ଷଡ ଯନ୍ତ୍ର କରିଛି । ଯାହାଫଳରେକି ସେ ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ପରୋକ୍ଷରେ ବି ସାହାଯ୍ୟ କରୁଛି । ତେଣୁ ସେ ସେନାପତି ତାଙ୍କ ତରବାରୀ ଉଂଚାଇ କଟୁଆଳକୁ ହତ୍ୟା କରିବା ପାଇଁ ତା ଆଡକୁ ଆଗେଇ ଗଲେ । ଏଣୁ ସେ କଟୁଆଳ ବି ଛାଡିବା ଲୋକ ନଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ବି ନିଜ ତରବାରୀ ନେଇ ସେନାପତିଙ୍କ ଉପରକୁ ଝାମ୍ପ ଦେଲା । ତାପରେ ସେ ଦୁହିଁଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ମରାମରି, ହଣାହଣି ଚାଲିଲା । ସେ କଟୁଆଳ ଅବା ଏ ସେନାପତିଙ୍କୁ ପାରୁଛି ଆଉ କୁଆଡୁ? ସେ ଆଘାତ ପାଇ ହଠାତ୍ ତଳେ ପଡିଗଲା । ଏହି ସମୟରେ ମାଲୁଣୀ ଝିଅ ତଳେ ପଡିଥିବା ତରବାରୀଟି ଉଠାଇନେଇ ସିଧା ସେନାପତିଙ୍କ ପେଟରେ ତାକୁ ଭୁଷିଦେଲା । ସେହିକ୍ଷଣି ସେନାପତି ସେଇଠି ହିଁ ଟଳିପଡିଲେ । କଟୁଆଳ ବି ଏ ପ୍ରକାର ଘଟଣା ଦେଖି ଅତ୍ୟନ୍ତ ତଟସ୍ଥ । ତାପରେ ସେ କେବଳ ଏ ମାଲୁଣୀଝିଅକୁ ନିର୍ବାକ୍ ହୋଇ ଅନାଇ ରହିଲା । ଠିକ୍ ଏହି ସମୟରେ ମାଲୁଣୀ ଝିଅ ନିଜ ମନକଥା ମନରେ ରଖି ସେ କଟୁଆଳକୁ କହିଲା – ହେ ପ୍ରିୟତମ ! ପ୍ରକୃତରେ ମୁଁ ତୁମକୁ ହିଁ ଭଲପାଏ । ମାତ୍ର ଏ ସେନାପତି ମୋତେ ବଳପୂର୍ବକ ବିବାହ କରିଥିବାରୁ ମୁଁ ନାଚାର ଥିଲି । ମୁଁ ତୁମବିନା କଦାପି ବଂଚିପାରିବି ନାହିଁ । ଆସ, ମୋତେ ଏଠାରୁ ନେଇଚାଲ ।
କିନ୍ତୁ ସେ କଟୁଆଳ ଏ ମାଲୁଣୀ ଝିଅର କପଟ କଥାରୁ କିଛି ବି ଆଦୌ ବୁଝିପାରିଲା ନାହିଁ । କାରଣ ସେ ତ ତା’ ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଦେଖି ଆଗରୁ ମୋହିତ ହୋଇଥିଲା । ଏବେ ଏଭଳି ଏକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୁଯୋଗକୁ ସେ ଅବା ଛାଡନ୍ତା କାହିଁକି? ଏହିପରି କେତେ କଥା ଭାବି ସେ କଟୁଆଳ ବହୁ କଷ୍ଟରେ ଉଠି ମାଲୁଣୀ ଝିଅ ପାଖକୁ ଆଗେଇ ଆସିଲା । ଏଣେ ଏ ମାଲୁଣୀ ଝିଅ ବି ତା’ ପାଖକୁ ଲାଗି ଆସିଲା । ଏସବୁ ଦେଖି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସିରେ ଫାଟିପଡିଲା ସେ କଟୁଆଳ ଜଣକ । ସେହି ସୁଯୋଗରେ ମାଲୁଣୀ ଝିଅ ନିଜ ହାତରେ ଧରିଥିବା ତରବାରୀରେ ସେ କଟୁଆଳକୁ ହତ୍ୟାକଲା ।
ତାପରେ ମାଲୁଣୀ ଝିଅ ଖୋଜି ଲୁଚାଇ ରଖିଥିବା ଚାବିକାଠି ସାହାଯ୍ୟରେ ସେ ବନ୍ଦୀଗୃହର ତାଲା ଖୋଲିଲା । ଏଥୁଅନ୍ତେ ସେ ତରବାରୀଟି ଫିଙ୍ଗିଦେଇ ସିଧା ଯୁବରାଜଙ୍କ ପାଖକୁ ଦୌଡିଗଲା । ତାକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ନିଜର କରିବା ପାଇଁ ସେ ମାଲୁଣୀ ଝିଅ, ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ବହୁ ଅନୁନୟ କଲା । ଏଣେ ସେ କଟୁଆଳ ଓ ସେନାପତିଙ୍କ ମରିବା ଖବର ଗୁପ୍ତଚରମାନେ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ଜଣାଇଦେଲେ । ତେଣୁ ସେ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀ ଓ ତାଙ୍କ ରାଣୀ ସାଜିଥିବା ସେ ମାଲୁଣୀ ଦୁହେଁ ରଥରେ ବସି ଜଙ୍ଗଲ ମଧ୍ୟକୁ ଆସିଲେ । ତାପରେ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀ ସେ ସେନାପତି ଓ କଟୁଆଳଙ୍କ ଶବକୁ ଭଲଭାବରେ ନିରୀକ୍ଷଣ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ସେହିକ୍ଷଣି ସେ ବି ରକ୍ଷୀମାନଙ୍କୁ ଏ ବିଷୟରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ଇତ୍ୟବସରରେ ମାଲୁଣୀ ବୁଢୀ ଯାଇ ବନ୍ଦୀଗୃହରେ ପ୍ରବେଶ କଲା । ସେ ତା’ ଝିଅକୁ ଯୁବରାଜଙ୍କ ନିକଟରେ ଅନୁନୟ କରୁଥିବାର ଦେଖି ଭିଷଣ ଭାବରେ ରାଗିଗଲା । ତାପରେ ସେ ବୁଢୀ ତା’ ନିଜ ଝିଅକୁ ଟାଣିଆଣି ଧମକ ଦେବାକୁ ଯାଉଥିଲା । ଏଣେ ଏ ମାଲୁଣୀ ଝିଅ ତ ସେ ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ପାଇବା ପାଇଁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ପାଗଳୀ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା । ସେ ଅବା ଏ ବୁଢୀକୁ ଆଉ ମାନନ୍ତା କାହିଁକି? ତେଣୁ ଝିଅ ହଠାତ୍ ସେ ବୁଢୀର ଗଳା ଚିପିଦେଲା । ସେହିକ୍ଷଣି ହିଁ ସେ ବୁଢୀ ଗଅଁ ଗଅଁ କରି ନିଜ ଜିଭ କାଢି ପକାଇଲା । ଏପରି ଗଁ ଗଁ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି କୁଟିଳସ୍ୱାମୀ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେ ବନ୍ଦୀଗୃହକୁ ଛୁଟିଗଲେ । ମାଲୁଣୀ ଝିଅର ଏପରି ବ୍ୟବହାର ଦେଖି ସେ ବି ଅତ୍ୟନ୍ତ କ୍ଷୁବ୍ଧ ହେଲେ । ତେଣୁ ତାକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ସେ ମାଲୁଣୀ ଝିଅକୁ ବହୁ ଧମକ ବି ଦେଲେ । ହେଲେ ସେ ମାଲୁଣୀ ଝିଅ କିନ୍ତୁ ମୋଟେ ଡରିଲା ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ କେବଳ ଉତ୍ତେଜିତ ହୋଇ କହିଲା – ଆପଣଙ୍କ ଭଳି ଜଣେ ନଷ୍ଟ ଚରିତ୍ରର କଥାରେ ପଡି ମୁଁ ଦେବତାତୁଲ୍ୟ ଯୁବରାଜଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରତାରଣା କରିଛି । ଏମିତିକି ତାଙ୍କୁ କେବଳ ମୁଁ ହିଁ ସର୍ବନାଶର ମୁହଁକୁ ଠେଲି ଦେଇଛି । ମୁଁ ହିଁ ନିଜର ଭାଗ୍ୟ ସୌଧକୁ ନିଜ ହାତରେ ଧୂଳିସାତ୍ କରିଛି । ଏହିପରି ଭାବେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ଚକ୍ରାନ୍ତର ବି ଶିକାର ହୋଇଛି । ଆଜି କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଆଉ କିଛି ବି ଶୁଣିବି ନାହିଁ । ମୁଁ କେବଳ ଏହି ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ହିଁ ଚାହେଁ । ଆଜି ତାଙ୍କପାଇଁ ଯିଏ ବି ବିପଦର କାରଣ ହେବ ମୁଁ ତାକୁ କଦାପି କ୍ଷମା କରିବି ନାହିଁ । ଏହା କହି ସେ ମାଲୁଣୀ ଝିଅ କୁଟିଳସ୍ୱାମୀଙ୍କ ପଥ ଓଗାଳିଲା । ସେତେବେଳକୁ ତ ଖବରପାଇ ସେଠାରେ କୁଟିଳସ୍ୱାମୀଙ୍କ ସୈନ୍ୟମାନେ ପହଁଚିଯାଇଥିଲେ । ତହୁଁ କୁଟିଳସ୍ୱାମୀ ସେ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଆଦେଶ ଦେଲେ – ଏ ଦୁଶ୍ଚରିତ୍ରାକୁ ବନ୍ଦୀ କର । ଆଉ ଏ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍କୁ ତୁରନ୍ତ ହତ୍ୟା କର । କିନ୍ତୁ ସେତେବେଳେ ସେ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେହି ବି ଜଣେହେଲେ ଉଁ କି ଚୁଁ ହେଲେ ନାହିଁ । ଏସବୁ ଦେଖି କୁଟିଳସ୍ୱାମୀ ପୁଣି ଗର୍ଜି ଉଠିଲେ । ଏହାଦେଖି ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କର ଆଉ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେତେବେଳେ ସେ ଖାଲି ପ୍ରଶ୍ନିଳ ଦୃଷ୍ଟିରେ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଅନାଉଥିଲେ । ଏସବୁ ଦେଖି ଜଣେ ସୈନ୍ୟ ନିଜର ପୋଷାକ ଖୋଲିଦେଇ କହିଲା – ହେ ଯୁବରାଜ ! ଆମେ ହେଉଛୁ ଏହି ଜଙ୍ଗଲରେ ରହୁଥିବା ବଣୁଆ ଶବର । ଆମେ ଏ ବନପରୀଙ୍କଠାରୁ ସବୁକଥା ଶୁଣି ଆମ ସର୍ଦ୍ଦାରଙ୍କ ନେତୃତ୍ୱରେ ଅତି ଗୋପନରେ ସେ କୁଟିଳସ୍ୱାମୀଙ୍କ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରିଛୁ । ତାପରେ ଆମ ସର୍ଦ୍ଦାରଙ୍କ ନିର୍ଦେଶରେ ସେ ମୃତ ସୈନ୍ୟମାନଙ୍କ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ଆମେ ସେ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀ ପାଖରେ ଥିଲୁ । ଏଣେ ସେ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀ ଏ ସମସ୍ତ କଥା ଶୁଣି ଖାଲି ନିଜ ଦାନ୍ତ କଡମଡ କଲେ ସିନା କିନ୍ତୁ ସେତେବେଳେ ସେ ଆଉ କିଛି ବି କରିପାରିଲେ ନାହିଁ । ତାପରେ ଯୁବରାଜଙ୍କ ପରିବର୍ତ୍ତେ ସେହି ଅନ୍ଧକାର ବିଜଡିତ କୋଠରୀ ମଧ୍ୟରେ ସେ କୁଟିଳ ସ୍ୱାମୀ ନିଜେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ରହିଲେ । ମାଲୁଣୀ ଝିଅ ଯୁବରାଜଙ୍କ ରାଜି ନହବାରୁ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରିବା ପାଇଁ ଆଗେଇ ଯିବାବେଳେ ଶବରମାନେ ତାକୁ ଏଥିରେ ବାଧାଦେଲେ । ପରିଶେଷରେ ଶବରମାନେ ମାଲୁଣୀର ଝିଅକୁ ହତ୍ୟା ମଧ୍ୟ କଲେ ।
ମହାରାଜ ବିକ୍ରମଜିତ୍ ତ ତାଙ୍କ ତୀର୍ଥାଟନରୁ ବଣ ଦେଇ ଫେରୁଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବଣ ରାଇଜ ହତଶ୍ରୀ ହୋଇଥିବାର ଦେଖି ମହାରାଜ ହଠାତ୍ କାନ୍ଦି ପକାଇଲେ । ଏସବୁ କେମିତି ହେଲା ବୋଲି ସେତେବେଳେ ତ ସେ ଆଦୌ କିଛି ବୁଝିପାରୁନଥାନ୍ତି । ହଠାତ୍ ଲୋକ କୋଳାହଳ ଶୁଣି ମହାରାଜ ଖଣ୍ଡେ ବାଟ ଆଗେଇ ଗଲେ । ବଣ ଭିତରେ ନଅରଟିଏ ଦେଖି ତାଙ୍କର ଆଉ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ । କ୍ରମେ କ୍ରମେ ସେ କୋଳାହଳ ନିକଟରୁ ଅତି ନିକଟତର ହେବାରେ ଲାଗିଲା ।
ଏଣେ ମହାରାଜା ମନଦୁଃଖରେ ପୁଣି ସେ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରକୁ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଜଙ୍ଗଲର ଏପରି ହତଶ୍ରୀ ରୂପଦେଖି ତାଙ୍କ ଅନ୍ତରାତ୍ମା ଖାଲି ହାହାକାର କଲା । ତେଣୁ ସେ ମହାରାଜ କିଛିଦୂର ଯାଇ ଗୋଟିଏ ଗଛମୂଳେ ବସିପଡିଲେ । ଠିକ୍ ଏହି ସମୟରେ ସେ ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲେ ଯେ, କିଛି ଦୂରରେ ଝିଅଟିଏ ଗଛ ଲଗାଇ ସେଥିରେ ପାଣି ଦେବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ । ଏମିତିକି ସେ କାହାରିକୁ ବି ଅନାଉ ନଥାଏ । ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ମହାରାଜାଙ୍କର କୌତୁହଳର ସୀମା ଆଉ ରହିଲା ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ କିଛି ସମୟ ବିଶ୍ରାମ ନେଇ ସେ ଝିଅଟି ପାଖକୁ ଗଲେ । ସେ ଝିଅଟି ତା କାମ କରିବାରେ ଏମିତି ମଜ୍ଜି ଯାଇଥାଏ, ତା ପାଖରେ ଆଉ କିଏ ଅଛି ବୋଲି ସେ ତାହା ଆଦୌ ଜାଣିପାରୁ ନଥାଏ । ତେଣୁ ସେ ଝିଅଟି ପାଖରେ ଘଡିଏ ଛିଡାହେଲେ ବିକ୍ରମଜିତ୍ । ତାପରେ ମହାରାଜ ସେ ଝିଅଟିକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲେ । ସେ ଝିଅଟିର ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ମୁଖଶ୍ରୀ ଦେଖି ରାଜା ହଠାତ୍ ତାକୁ ଚିହ୍ନିଗଲେ । ଆରେ ଇଏତ ସେଇ ସର୍ଦ୍ଦାର କନ୍ୟା ବନପରୀ!
ଏପରି ଭାବି ମହାରାଜ ପ୍ରଶ୍ନକଲେ – ମା’ ! ଏ ବନକୁ ହତଶ୍ରୀ କଲା କିଏ? ତୁ ଏକୁଟିଆ ଏଠାରେ ଗଛ ଲଗାଉଛୁ କାହିଁକି? ତହୁଁ ସେ ବନପରୀ ସେମିତି ଗଛ ଲଗାଉ ଲଗାଉ ଯାହାସବୁ ଘଟିଯାଇଥିଲା ସେସବୁ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ବର୍ଣ୍ଣନା କଲା । ଶେଷରେ କହିଲା – ମହାରାଜା ଫେରିବା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ପୁଣି ଏ ବଣମୂଲକର ପୂର୍ବାବସ୍ଥା ଫେରାଇ ଆଣିବାକୁ ଚାହୁଁଛି । ଏସବୁ ଶୁଣି ବିକ୍ରମଜିତ୍ ଖୁସି ହୋଇ କହିଲେ ହଉ ମା’ ବନପରୀ, ଏଥର ମତେ ଗୋଟିଏ ଚାରା ଦେ । ମୁଁ ଗୋଟିଏ ପୋତିଦିଏ ।
ହଠାତ୍ ବନପରୀ ଡାକରେ ସେ ଝିଅଟି ଚମକି ପଡିଲା । ତାପରେ ସେ ନିଜ ମୁହଁଟେକି ଚାହିଁଲା । ହଠାତ୍ ସେ କହିପକାଇଲା – ମହାରାଜ, ଆପଣ….. । ମୋତେ କ୍ଷମା କରନ୍ତୁ । ଆପଣ କେତେବେଳୁ ଆସିଲେଣି, ହେଲେ ମୁଁ ଜାଣିପାରିନାହିଁ । ବନପରୀ ମହାରାଜଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କଲା ।
ଏହି ସମୟରେ ବନପରୀକୁ ଖୋଜି ଖୋଜି ସେଠାରେ ଯୁବରାଜଙ୍କ ସମେତ ଅନ୍ୟମାନେ ବି ପହଁଚିଲେ । ଯୁବରାଜ ଓ ସୈନ୍ୟରୂପୀ ଶବରମାନଙ୍କୁ ଆସୁଥିବାର ଦେଖି ହଠାତ୍ ବିକ୍ରମଜିତ୍ ଟିକେ ଚକିତ ହେଲେ । ସେତେବେଳେ ସେ ମହାରାଜଙ୍କର ନିଶ ଦାଢିରେ ଭରିଯାଇଥିବା ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ଚେହେରା ଦେଖି ତାଙ୍କୁ କେହି ବି ଆଦୌ ଚିହ୍ନିପାରିଲେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ କେହି ବି ଚିହ୍ନି ନପାରିବାରୁ ମହାରାଜ ଖାଲି ଚକିତ ହେଲେ । ତାପରେ ସେ ମନଦୁଃଖ ବି କଲେ । କେହି ମହାରାଜାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିପାରୁନଥିବା ଦେଖି ବନପରୀ ଖୁବ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟହେଲା । ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ବନପରୀ ଖୁବ୍ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲା – ଆପଣମାନେ କ’ଣ ସତରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇଗଲେଣି? ନିଜ ମହାରାଜାଙ୍କୁ କ’ଣ ଚିହ୍ନିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି? ତାପରେ ସମସ୍ତେ ନିରେଖି ଦେଖି ରାଜାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ପାରିଲେ ଓ ମହାରାଜାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କଲେ । ତେଣେ ପ୍ରସନ୍ନଜିତ୍ ବି ନିଜ ଭୁଲପାଇଁ କ୍ଷମାଭିକ୍ଷା କଲେ ।
ଏସବୁ ଦେଖି ବିକ୍ରମଜିତ୍ କେବଳ ହସି ହସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିଲେ – ପୁଅ ଭୁଲ୍କଲେ ତାକୁ ମା’ ହିଁ ସୁଧାରେ । ତା ମହନୀୟତାର ବି ପରିଚୟ ଦିଏ । ହେଲେ ମା’ ଯଦି ଭୁଲ୍ କରେ ତେବେ ତାକୁ ସୁଧାରିବ କିଏ? ମୁଁ ଆଜି ଛାତି ଫୁଲାଇ ଗର୍ବକରି କହୁଛି ଯେ, ମୁଁ ବନପରୀ ଭଳି ମା’ଟିଏ ପାଇଛି । ଏହା କେବଳ ମୋର ସୌଭାଗ୍ୟ ନୁହେଁ, ଏହା ସାରା ସପନପୁରୀ ରାଜ୍ୟର ସୌଭାଗ୍ୟ । ଯେଉଁ ଦେଶରେ ବନପରୀ ଭଳି ମା’ ଅଛନ୍ତି ସେ ଦେଶ କେବେବି ପଛରେ ପଡି ନପାରେ । ”ମା ଜାଗିଲେ ଦେଶ ଜାଗିବ” ଏଥିରେ କିଛିବି ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ, ତାପରେ ସମସ୍ତେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆନନ୍ଦରେ ରାଜଧାନୀ ଅଭିମୁଖେ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ କଲେ ।
Comments
comments